De ‘Witte dood’ sluit korte, maar intense serie ‘Gung ho’ af
Thomas Von Kummant & Benjamin Von Eckartsberg, ‘Witte dood’ 
Zes jaar geleden verscheen het eerste deel van Gung Ho in het Nederlands. Zowel critici als het grote publiek waren meteen enthousiast. Het potentieel van de reeks werd direct duidelijk, hoewel het voor sommige lezers misschien aanpassen was aan de ongebruikelijke tekenstijl zonder lijnvoering. Maar het zag er fantastisch uit en de dystopische setting beloofde veel spanning en avontuur. Nu, bij het verschijnen van het slot, het vijfde deel ‘Witte dood’, kunnen we nagaan of de reeks haar belofte heeft gehouden.
Voor wie de setting niet kent, en ik stel voor om daar snel verandering in te brengen, speelt de reeks zich af in een barre toekomst waar overlevenden zich teruggetrokken hebben in ommuurde steden of dorpen. Deze vestigingen moeten hen beschermen tegen bloeddorstige, witte, aapachtige monsters. In de vijf albums krijgen we het verloop in één zo’n fort te zien, waarbij het gevaar niet alleen van buiten komt, maar binnenin de spanning ook hoog oploopt.
L’enfer, c’est les autres…
Net als bij de ‘Walking dead’ hebben de auteurs begrepen dat het beste drama niet voorkomt uit het gevaar dat deze nieuwe wereld biedt, maar uit hoe de mensen omgaan met hun veranderde situatie. Vooral de jongeren, pubers vol hormonen en dadingsdrang, zijn het beu om opgesloten te leven en willen op avontuur buiten de muren. De volwassenen, in al hun wijsheid, verkiezen de teugels strak te houden en proberen terug een maatschappij op te bouwen. Als een van de verantwoordelijken niet met zijn tengels van een jong meisje af kan blijven en de schuld in de schoenen van een andere jongen schuift, barst de bom.
Een slotdeel van een post-apocalyptische reeks verdient een apocalyptisch slot en dat hebben de makers geleverd. Alle voorzichtig opgebouwde plotlijnen komen in dit deel tot hun explosieve einde. De jongeren gaan helemaal door het lint, sommige ouderen willen hun een hardhandig lesje leren, buiten de muren leeft nog een groep uitgestotenen die een overval beramen en de monsters, de witte dood, lijken zich op te maken voor een ultieme aanval. Ook in dit album is de spanning te snijden omdat je nooit weet wie het zal overleven. Scenarist Von Eckarstberg deinst er niet voor terug om zijn protagonisten op te offeren voor het verhaal.
‘Vervloekte jeugd. Altijd op zoek naar een heldendood.’
De volledige reeks roept herinneringen op aan ‘Lord of the Flies’. De jeugd vecht het niet alleen uit met de woeste natuur en met hun ouders, maar ook onderling lopen de conflicten compleet uit de hand. Sommigen zijn leiders die het pad uitstippelen, anderen zijn meelopers die zich misschien uiteindelijk vragen stellen, maar niet meer terug kunnen door de omstandigheden.
Ook een Oscar voor regie en camerawerk
Zo goed als deze actiethriller geschreven is, zo goed is hij ook in beeld gebracht. Von Kummant is een meester met de camera. De strip ziet eruit en voelt aan als een film door zijn perfecte regie. Actiescènes zijn op een verbluffende manier in beeld gebracht. Weinig stripauteurs kunnen beweging zo vatten als hij dat kan. Maar de tekenaar weet ook spanning en sfeer op te roepen door bijvoorbeeld uit te zoomen op een scène waardoor het hele plaatje beschikbaar wordt.
‘Witte woede’ is dus een afsluitende topper voor een topreeks die nog regelmatig uit de kast zal komen. Wel benieuwd waar de auteurs nu mee voor de dag gaan komen. In dit post-Gung Ho-tijdperk zal het aan hoge verwachtingen moeten voldoen.
