‘De tamboer van Borodino’ valt allesbehalve uit de maat
Simon Spruyt, ‘De tamboer van Borodino’ 
Simon Spruyt is on a roll. Sinds ‘Junker’, waarvoor hij de Willy Vandersteenprijs ontving, verscheen bijna met de regelmaat van de klok een nieuwe strip van zijn hand. Twee jaar na ‘Bouvaert: Elegie voor een ezel’ verkent hij nieuwe horizonten in ‘De tamboer van Borodino’. Al heeft dit verhaal dezelfde historische inslag, die veel van zijn voorgangers ook kenden, toch is het vooral de technische evolutie van Spruyt, die zich het sterkst laat opmerken.
Om te weten wie de hoofdrol speelt in deze graphic novel hoef je het niet ver te zoeken. Als tamboer van Borodino maakte de jonge Vincent Bosse de gruwel van Napoleons Russische veldtocht vanop de eerste rij mee. Met zijn lieflijke gezicht belichaamde hij voor zijn Franse strijdmakkers echter het laatste restje onschuld in een wereld vol verderf. Een restje dat met man en macht beschermd zou worden. Zoveel jaar later vertelt hij zijn verhaal aan een befaamde schrijver, die onderzoek doet voor zijn nieuwe boek.
De idylle van een zuiver geweten
Het magisch realisme of ronduit bizarre dat Spruyts vorige werk kleurde, blijft ook in ‘De tamboer van Borodino’ enigszins aanwezig. Hoewel het onderwerp niet van de lichtste is, konden wij een glimlach bijvoorbeeld moeilijk onderdrukken bij het zien van het absurde effect van Vincents zogenaamde zuiverheid op de zoveelste geweldenaar. Bovendien is het voor de lezer een grote hulp om de oorlogsmiserie wat makkelijker te verteren. Of de ambiguïteit van de tamboer zelf. Niet alleen bewandelt hij met zijn uiterlijk de grens, ook zijn daden bevinden zich vaak ergens in het achterland tussen goed en kwaad. Hij is zich daar ook van bewust, getuige het gesprek dat hij met de schrijver heeft over zijn leven. Meteen een mooie subtiele voorzet tot wat filosofisch gemijmer over het menselijk geweten.
Aquarelleren op hoog niveau
Het engelensmoeltje van Bosse is niet alleen figuurlijk, maar vaak ook letterlijk een lichtpunt in de prenten. Tegen de donkere gruwel van het slagveld steekt zijn aanwezigheid af als een kaarsvlammetje in een donkere kamer. De grimmigheid van het geweld krijgt zo een dankbaar tegengewicht, zowel voor de medesoldaat als voor de lezer. Want Spruyt heeft zeker op technisch vlak zijn best gedaan. De wereld die voortdurend in brand lijkt te staan, het gewicht van de donkere nachten, het grauwe soldatenleven … De kleuren in deze strip konden niet beter gekozen zijn. De technische beheersing die daarbovenop uit de aquarellen spreekt, maakt het plaatje helemaal af (pun intended).
Met ‘De tamboer van Borodino’ voegt Simon Spruyt alweer een hele fijne strip toe aan een oeuvre dat steeds uitgesprokener zijn stempel lijkt te dragen. Hopelijk komen daar nog heel wat pareltjes bij.
