Hoe een oude rocklegende bezit nam van jonge belofte Mensink
Marius Mensink, ‘Mick Jagger is my nightmare’ 
Alom besproken zijn de moves van Jagger. Bekritiseerd of bejubeld, met zijn zwaaiende armen, losse heupen en trappelende voeten heeft hij onbetwistbaar een iconische dansstijl. Vanavond zal ‘de legendarische rockmuzikant en frontman van The Rolling Stones bezit proberen te nemen van het lichaam van theatraal performer Marius Mensink’.
Eerder deze zomer zagen we Mensink al als U.S. Army soldaat in ‘The new Rambo generation’ van de YoungGangsters, waar hij indruk op ons maakte. Deze week staat hij met zijn afstudeervoorstelling ‘Mick Jagger is my nightmare’ tijdens het Amsterdam Fringe festival in discotheek Club Up. Een gedanste persiflage hoeven we desondanks (gelukkig) niet te verwachten, in de aankondiging wordt ons een ‘exorcistisch gevecht tussen lichaam en geest’ beloofd.
Een microfoon, een sunstrip en verder een leeg podium. In de hoek staat hij. Hij maakt kleine schokkerige bewegingen met armen, schouders en hoofd. Of is het Mick Jagger die het doet? In een woordeloze performance zien we gaandeweg hoe de lichamelijke trekjes van de rocklegende zichtbaar worden in het jonge mannenlichaam van Mensink.
De wijd gespreide armen, de gespannen vingers, de rubber lips, ze lijken hem in fysieke zin te willen overmeesteren. Zwetend en steunend, tot uitputting aan toe. Soms vragen we ons af waar we naar kijken: is het een lichamelijke strijd tegen de overname van zijn nightmare, is het de barensnood die vooraf gaat aan een nieuwe identiteit of is het dat he just can’t get no satisfaction…?
Wat deze half uur durende voorstelling interessant maakt, is dat Mensink niet imiteert, maar het materiaal van zijn inspirator gebruikt om iets nieuws te creëren. Een kanttekening hierbij is wel dat hij spaarzaam is omgegaan met het onuitputtelijke motorische arsenaal van de meester; van het beweeglijke onderstel waar we Jagger ook van kennen, krijgen we nauwelijks iets te zien.
Toch zorgt de intensiteit en de concentratie waarmee hij de innerlijke antagonist soms bijna letterlijk uit zijn vingertoppen laat kruipen ervoor dat je geboeid blijft kijken. En oké, dat hij wat betreft imposante verschijning en krachtige uitstraling niet onderdoet voor de, bijna een halve eeuw oudere, beroemdheid, is zeker niet onbelangrijk in deze one-man-show zonder verdere aankleding.
Drie sterren geven we aan deze voorstelling, waarmee we niet zozeer een oordeel, maar vooral ook een hoop uitspreken op een vervolg op deze performance die op ons de uitwerking had van een teaser… We hebben geen enkele twijfel dat Mensink onze verwachting van een vierde ster en hoop of satisfaction in zal lossen: de pasafgestudeerde performer heeft met zijn ruimtevullende présence alles in huis om ‘een grote’ te worden.
Gezien op 12/09/2013 tijdens Amsterdam Fringe festival.
