Powerwolf heeft een nieuwe welp!
Powerwolf, ‘Call of the wild’ 
We schreven al eerder dat hard rock en heavy metal in zijn oorspronkelijke vorm vaak enkel weet te overleven dankzij een handvol krasse knarren. Gelukkig zijn er enkele bands die je zonder problemen de grote nieuwe headliners ziet worden. Gojira en Amenra leveren bijvoorbeeld een magnifieke dosis ernstige metal-met-een-boodschap. Maar wat zouden we tijdens een pandemie zijn zonder een gezonde dosis Guilty Pleasures? Metal is ook make-up, explosies, bombast en als het even kan genoeg theatraliteit om vier seizoenen van ‘Familie’ mee te vullen.
Horror? Check! Extra hoektanden? Aanwezig! Leg uw oren in het wolvennest van Powerwolf die met ‘Call of the wild’ weer alle vakjes aantikken.
Powerwolf op hoge tonen
Powerwolf heeft zowaar zijn achtste welp op de wereld losgelaten. Het artwork dekt weer de volledige lading waar de Duitse band steevast mee uitpakt. Enkele gevallen engelen, wat extra tanden en een weerwolf waar je je kinderen liever niet naar laat kijken voor het slapengaan vormen al jaren de vaste ingrediënten van het Powerwolf-artwork. De wolven spelen powermetal met extra kerkorgels, stevig snel drumwerk en hebben met Atilla Dorn (aka Karsten Brill) een stevige bariton in de frontgelederen. Dorn heeft een kenmerkende zangstijl die tjokvol opera-elementen en krachtige uithalen zit. Eerlijk gezegd konden we de brave man ook live op weinig missers betrappen.
In bloedvorm
Ook op ‘Call of the wild’ zijn Dorn en de familie Greywolf -what’s in a stagename?- in bloedvorm.
Opener ‘Faster than the flame’ is één van de snelste nummers op de plaat en bevat de nodige tempowissels om op een traag meebrulmomentje te eindigen. Klassieke powermetal die je meer aan Sabaton dan Powerwolf doet denken. ‘Beast of Gévaudan’ klokt even snel af maar bevat meer orkestrale- en koorpartijen die stilaan typerend worden voor Powerwolf. Je vindt op de single ook een geweldige orkestversie van dit nummer die je eigenlijk gewoon moet meepikken.
Atilla mikt in zijn zanglijnen nog steeds op de hoogste noten die hij in zijn tessituur heeft zitten, al laat hij de schreeuwerige vocalen niet achterwege. De brave man wisselt moeiteloos van opera-achtige vocalen naar schreeuwpartijen.
‘Varcolac’ is tekstueel losjes gebaseerd op de oude Roemeense legende van Varcolac, een reusachtige weerwolf die de maan kan opslokken (en wiens vampier-tegenhanger Vrycolacas het ooit eens met de Rode Ridder aan de stok kreeg. Voor alle literatuur hieromtrent allen richting Studio Vandersteen!) Ook een trage meesleper mag niet ontbreken op een Powerwolf-plaat. In de traditie van ‘Where the wild wolves have gone’ of ‘Stossgebet’ krijg je met ‘Alive or Undead’ een halve pianoballad geserveerd die live om aanstekers vraagt. Theatraal misschien, maar oh zo effectief. Je mag vreemde ogen trekken bij het folky ‘Blood for Blood’ dat je eerder bij Finntroll zou verwachten. Maar het werkt nog net!
Tijd voor een concert bij volle maan
Er staat misschien geen ‘Demons are a girls best friend’ op Call of the wild, maar wie de wolven genegen is wordt hier op haar maagdelijke trekken bediend. Als alles goed gaat mag je in het najaar Powerwolf meepikken in de Lotto Arena, al is dat niet bij volle maan. ‘Call of the wild’ roept in elk geval op tot meehuilen met de roedel. Wij kijken eerst nog even de wolf uit de bomen maar hopen stiekem op een avondje welpenpret. Gelukkig moet de band zich niet laten vaccineren, dat zijn toch allemaal weerwolven.
Igor, haal drie sterren uit de kerker en zorg dat de beestjes je niet bijten!
