Dankzij Whispering Sons wordt het toch nog een zwarte zomer
Whispering Sons, ‘Several others’ 
Zelden waren wij het zo eens met de jury van Humo’s Rock Rally als toen Whispering Sons in 2016 het goud mochten binnenhalen. De Sons spelen coldwave met een postpunk saus die we al lang niet meer op een degelijke manier hadden gehoord. Dat zo’n subgenre middels een stel jonkies overeind blijft en meteen in alle hoogste klasse mag spelen in België betekent veel.
Ook van hun eerste EP ‘Endless party’ waren wij onmiddellijk fan. Hun eerste volwaardige langspeler ‘Image’ uit 2018 was misschien niet de knaller die we gehoopt hadden, maar we bleven de Whispering Sons trouw volgen. Toen de band in 2018 op Mera Luna de hangar concerten openden stonden wij op de eerste rij en zagen we de Duitse fans volop genieten. Een beetje heimat gevoel zeg maar. Nu is er dan de lockdown plaat ‘Several Others’ en wij hopen op een groter feestje!
Whispering Sons zingt een half toontje lager
Opener ‘Dead end’ bedient zich van een minimalistische openingsriff die slechts een half toontje naar boven kruipt om uw aandacht vast te houden. Denk aan het thema van ‘Jaws’ maar dan minder angstaanjagend. De stem van Fenne Kuppens, de laagste alt der lage landen, is helemaal vooraan in de mix gezet. Ondanks de vocalen alle ruimte krijgen moet je alle moeite van de wereld doen om één woord te verstaan van wat Kuppens zingt. Helaas zal ze dat de hele plaat volhouden. ‘Heat’ is gelukkig meer dan klassieke Whispering Sons, met digitale tribal drums, een arpeggio bas riff en een gitaar die klinkt alsof ze uit een oefenversterkertje uit de jaren tachtig komt. Als de Sons hun uptempo-kant meer hadden uitgespit op Several Others waren we vast een pak gelukkiger geweest.
Enter the twilight zone
‘I leave you wounded’ is een synthesizer nummer dat van simpele repetitiviteit naar complete witte ruis reist. Ook weer een mooie kant die de Sons weinig benutten, want het nummer blijft in vage doom hangen zonder echt ooit angstaanjagend te worden. De gitaarpartij uit ‘Vision’ lijkt geleend van het thema van de ‘Twilight Zone’ en misbruikt weer dat zelfde vervelende halve toontje. Jammer genoeg werkt het hier meer op je zenuwen dan dat het meesleept. Dat Kuppens’stem onverstaanbaar blijft is zeker jammer op een nummer als ‘Screens’ dat bezwerend en meeslepend probeert te zijn maar blijft hangen in repetitieve minimaliteit. Ondanks de band in het verleden meermaals liet vallen uit het postpunkstraatje weg te willen, doen ze op Several Others eigenlijk geen enkele moeite om eraan te ontsnappen. Het is zwartgalligheid wat de klok slaat, maar op de best mogelijke manier.
‘Flood’ is dan weer wel een pak opzwepender en dat hadden we echt nodig om van Several Others te blijven genieten. ‘Surface’ ken je ondertussen wegens kapot gedraaid op de radio. En dan moeten de festivals nog komen! Dat Kuppens haar stem amper laat evolueren in het geheel van hun discografie is ook echt jammer. Na twee platen hebben we het eigenlijk wel een beetje gehoord. De singel ‘Satantango’ deed bij de release al wenkbrouwen fronsen op het Cutting Edge-bureau en dat blijft in context van de plaat eigenlijk onveranderd.
De moeilijke tweede
De Whispering Sons missen hier de kans om zich te verankeren als gevestigde waarde. ‘Several others’ heeft zeker zijn momenten maar blijft over de gehele lijn te wisselvallig om in één ruk uit te zitten. Gelukkige bewezen Kuppens en co in het verleden meer dan eens dat ze wel degelijk kunnen knallen als het moet. Nu de lockdowns stilaan achter ons liggen en de buitenlandse acts niet tot in Europa geraken kan je je deze zomer verwachten aan een overdosis Whispering Sons op allerhande festivals en pensenkermissen. Wordt het toch nog een droevige zomer!
Zin om nog meer nieuwe Belgische muziek te ontdekken? Neem een kijkje in onze BEst of the buNLch-artikelenreeks én Spotify-playlist!
