Het zomergevoel van Julia Stone is aanstekelijk
Julia Stone, ‘Sixty Summers’ 
De Australische Julia Stone verscheen in 2006 op onze radar toen ze samen met broer Angus Stone de EP ‘Chocolates and cigarettes’ uitbracht. Stone was toen amper tweeëntwintig en was al meteen een interessante songwriter. Broer en zus brachten tot 2017 een handvol platen en EP’s uit tot er aan de familiedis besloten werd om te concentreren op de eigen carrière. Julia bleek in elk geval rijp om haar vleugels uit te slaan en bracht al twee soloplaten uit waarvan de laatste toch al uit 2009 dateert. Maar kijk, nu is er de plaat ‘Sixty summers’ die een heel nieuwe kant van Miss Stone toont.
Elektronica
Terwijl Agnus en Julia voornamelijk in moderne indie folk grasduinden, heeft ‘Sixty summers’ een duidelijk andere richting. Stone laat zich omringen door bergen sampels en elektronica. Op de hele plaat is amper een gitaar te bekennen. Stone vertoont zich ook steeds minder als een Alanis Morisette lookalike, maar speelt met verve de electropopprinses.
Casio please?
Opener ‘Break’ danst via een simplistisch beat onder Stones plagerige stem. Meteen krijg je ook onze grootste ergernis van de hele plaat in grote hoeveelheden over je heen, namelijk de plat geproducete blazers. Het gesampelde koper klinkt alsof een goedkope Casio de hornsection voor zijn partij mocht nemen. Ook titelsong ‘Sixty summers’ lijdt danig onder dezelfde gerecyclede samples. Terwijl Stone hier steviger klinkt en meer avontuurlijkere partijen maakt bovenop een slepende groove. Titelsong én veruit favoriete nummer van de plaat denken wij dan.
‘We all have’ sluit nog het meeste aan bij de ‘oude’ Julia Stone en krijgt bovendien een subtiele backing van Matt Berninger van The National. Berninger heeft blijkbaar minder moeite met Julia’s cover van ‘Bloodbuzz Ohio’ dan wij en dat siert de man.
‘Substance’ blijft gelukkig gespaard van de Casio-blazers. De verschillende lagen van Julia’s stem en de pakkende groove maken ook dit weer een geweldige song.
All killer no filler?
‘Fire in me’ lijk een bijtende beat uit de Goldfrapp stal en lijkt te willen breken met de eerste helft van de plaat. Dat ‘Sixty summers’ werd opgenomen in verschillende omstandigheden en met aardig wat tijd tussen de opnamesessies hoor je in de mix van compleet verschillende texturen en geluiden. De stem van Julia Stone is de leidraad, al lijkt de plaat meer een collage van songs. We kunnen ons voorlopig wel geen betere collectie voorstellen om de zomer in te luiden en een rum-cola of drie weg te werken, desnoods in eigen tuin. Tot die zomer arriveert heb je dankzij Julia Stone iets om het reikhalzend uitkijken naar het rijk der vrijheid te begeleiden.
