Julien Baker mag ons doen twijfelen
Julien Baker, ‘Little Oblivions’ 
Julien Baker kennen we al jaren dankzij de bloedmooie ‘Tiny Desk Concerts‘, waar ze gewapend met een loopstation en een gitaar plus een hemelse stem sito presto een serieuze condo in ons hart wist te betrekken. Baker dook later op als solo-artieste of als lid van het trio Boygenius waar ook Phoebe Bridgers en Lucy Dacus deel van uitmaken.
Julien Baker surft ondertussen al ettelijke jaren mee op de nieuwe golf vrouwelijke indiesongwriters die in korte tijd een mooi oeuvre bij elkaar gepend hebben. Bridgers vond namelijk aansluiting bij Conor Oberst in Better Oblivion Community, en ook Lucy Dacus bracht twee soloplaten uit.
Little Oblivions
‘Little Oblivions’ is de derde soloplaat van Baker. Eigenlijk was het kleinood al een klein jaar geleden ingeblikt, maar ja, je weet wel. Nu de hoop op concertpodia stilaan aan de horizon verschijnt brengen meer en meer artiesten hun langverwachte platen uit. We voorspellen alvast een héél druk najaar qua releases.
In opener ‘Hardline’ wringt Baker zich via een vervormde Hammond B3 naar een volwassen indiesong. Baker klinkt rauw, frêle of hees naargelang ze het belieft. Julien klinkt een pak volwassener dan op al haar vorige releases, al klinkt ‘Heatwave’ minder pakkend. Maar met ‘Faith Healer’ weet Baker je weer voor zich te winnen.
De textuur van ‘Little Oblivions’ is complexer en gelaagder. Julien schept er een duivels plezier in elk gat op te vullen met een riedeltje banjo of een synthesizer waar zelfs Jean-Michel Jarre zijn forse wenkbrauwen voor zou optrekken. Dat Julien Bakers stem haar instrument par excellence blijft merk je aan de ettelijke lagen harmonieën. Je vermoedt haast de geest van Enya in de studio.
Productie
Maar een hemelse stem en een karrevracht aan instrumenten leveren niet altijd de interessantste songs op, en daar wringt het schoentje helaas voor ‘Little Oblivions’.
De plaat mijmert te gemakkelijk weg, niet alle instrumentatie wordt even consequent gebruikt, en halverwege snak je terug naar de pure rauwheid die Julien Baker wel in zich heeft. ‘Bloodshot’ of ‘Ringside’ gaan wel degelijk de goede kant op, maar uiteindelijk verlang je weer naar een stuk power dat nu in de productie verloren lijkt te gaan. We betrapten er ons op dat we na elke luisterbeurt snoeihard Sharon Van Etten door de speakers wilden jagen.
Geef Julien Baker voorlopig maar uw welwillend oor en het voordeel van de twijfel. Komt wel goed denken wij dan!
