Stef Kamil Carlens & The Poem: een polyfone ode aan de stilte, de herinnering en het woord
Stef Kamil Carlens & The Poem, ‘Stef Kamil Carlens & The Poem’ 
Ook na het roemruchte verleden met dEUS blijft Stef Kamil Carlens een ontzettend actieve, bedrijvige rol als muzikant (en kunstenaar) spelen. Afgelopen zomer deelde hij reüniegewijs nog het podium met de maten van dEUS, terwijl hij ook bij het improvisatiecollectief I Hi8 Camera aan boord blijft. Recent verscheen een nieuw album, ‘Stef Kamil Carlens & The Poem’, waarop de componist/multi-instrumentalist een combinatie brengt van repertoirewerk aangelengd met een handvol eigenzinnig vertimmerde pareltjes zoals bijvoorbeeld ‘Selfish girl’ en ‘The journey will be long’.
‘The poem’ zou je kunnen beschouwen als de wat intiemere pendant van het levendige en net iets groovier klinkende ‘The Swoon’ project. In het project poogt de band, met naast Carlens ook Nels Ponsaers en Rahmat Emonds, de instrumentatie sober en kaal te houden. Maar evengoed ingenieus gelaagd. Dat maakt ook dat de muziek slechts een kaderwerk is voor de dichterlijke teksten en de fraaie blend aan vocalen die sterk in het oor springen. Dat het vocale aspect belangrijk is, blijkt onder meer ook uit de opname van ‘Tumanako’ (Chantal Acda).
Focus op introspectie
Minimalistisch in aanpak dus, zoals te horen is in de vaak spaarzame arrangementen van de songs die hier gebracht worden. Daarbij valt ook op dat het een album is dat mag ademen, met enkele nummers die wat meer vrijuit gaan. Een sober album ook dat de luisteraar op vriendelijke wijze uitnodigt om echt te luisteren. Zo stel je vast dat als je het album binnen de brede, rijke Carlens discografie plaatst, deze keer de focus heel sterk ligt op zowel het introspectieve, lyrieke als emotionele aspect.
Ongewone songkeuzes
Dat verklaart deels ook de tracklist waarbij het trio Carlens-Ponsaers-Emonds minder bekend/gekend werk van onder meer Leonard Cohen (‘A thousand kisses deep’), Prince (‘Katrina’s paper dolls’), Springsteen (‘All i’m thinkin’ about’) of Ewan McColl (‘The first time i ever saw your face’) naar zich toetrekt. Ongewone, best verrassende maar knappe songkeuzes op dit album die een grote literaire gevoeligheid markeren (zoals in het op een gedicht van Lou Salomé gebaseerde ‘Prayer to life’). Al is de meest uitgesproken verdienste van dit project wellicht hoe dit trio zoals onder meer uit het zelfgepende ‘The old blue house’ blijkt, op speelse en soms gedurfde-experimentele wijze nieuwe muzikale perspectieven aanboort.
Verhalende levensliederen
‘Stef Kamil Carlens & The Poem’ is een best ingetogen en verstillend album. Met muziek waarbij de best inventieve, speelse muzikale kleuren (o.a. analoge synths, gitaren, harmonica,..) heerlijke klanklandschappen brengen die de tijd langzaam doen vertragen. Maar pas bij herhaalde luisterbeurten valt de luisteraar ergens te binnen dat deze muziek ergens ook een vage echo herbergt van het werk van Wannes van de Velde, net als Carlens zélf ook een kunstenaar die allerlei muzikale invloeden (folk, jazz, chanson,..) opslorpt(e) om die gaandeweg beetje bij beetje in zijn eigen oeuvre te verwerken.
Dat de recent vijfenvijftig geworden Carlens met dit album terugblikt op enkele sleutelmomenten in zijn leven wordt verder ook duidelijk met de opname van het door Matt Watts (°1987-2024) gepende ‘With very healing mile’ of met ‘So still’ waarbij Carlens en co muziek bedachten voor een gedicht van de eveneens veel te vroeg gestorven Johanna Pas (°1969-2023). Daarmee verkrijgt dit nieuwe album een melancholische en helende toon en biedt het een verstilde en erg ontroerende reflectie op tijd, verlies en schoonheid.
Meer info en concertdata (o.a. op 19 + 20/12 in Zaal Bernaerts) zijn te vinden op de website van Stef Kamil Carlens alias SKC.