Hoffman brengt vlotte, intelligente indiepop van klassieke snit
SJ Hoffman, ‘Redeeming grace’ 
En daar duikt SJ Hoffman, de band rond singer-songwriter Steven Borgerhoff (°1975) weer op. Meer bepaald met zijn alweer derde album onder eigen naam in zes jaar tijd. Niet enkel heeft Hoffman oog en oor voor interessante boeken en audiovisuele formats, ook en vooral getuigt hij met het nieuwe ‘Redeeming grace’ van een grote liefde voor muziek.
Ergens is ‘Redeeming grace‘ een album waar de invloed van de coronapandemie duidelijk doorschemert. Want in essentie gaan de liedjes op de plaat in hoofdzaak over connecties tussen mensen. En wat doe je dan als de hele wereld plots in lockdown gaat? Alsnog toevlucht zoeken in muziek maken, zo blijkt. In Borgerhoffs’ geval samen met gelijkgestemde muzikanten waaronder Sam Pieter Janssens (And Then Came Fall, Clairval,.) die deze SJ Hofman productie ook mee superviseerde, vocaliste Annelies Tanghe (And Then Came Fall), Steven Van Gelder en enkele anderen (pianist David Thomaere, gitarist/componist Johannes Verschaeve,..) met wie hij zowaar een nieuw album bij elkaar pende.
Piano als basis
Een van de meest wezenlijke veranderingen is dat Hoffmann op zijn nieuwe plaat de piano wat meer naar voren schuift. Dat zorgt voor een net wat andere muzikale insteek. Op het album tekenen ook wat meer elementen uit soul en jazz aanwezig, weliswaar zonder al te veel aan het basisconcept – goede songs met een indiepop-/rock karakter, te raken.
Tekenend is bijvoorbeeld de aanwezigheid van een knappe herwerking van ‘Long blue light’ dat geschreven werd door de Canadese indie singer-songwriter Leif Vollebek. De backing vocals klinken in de bewerking net wat zoeter en ook de fraaie blazerspartijen vallen op. Knap werk dus, al geldt dat eigenlijk ook voor dit album als geheel.
Relaties als rode draad
Met ‘Redeeming grace’, de titel geeft het ergens al aan, blikt Hoffmann dus terug op een reeks relaties, zowel vriendschappen, familiale als liefdesrelaties. Zij vormen de inhoudelijke rode draad. Op muzikaal vlak merk je duidelijk ambities, zoals onder meer tijdens het zachtjes openbrekende en gaandeweg beetje bij beetje naar een euforisch hoogtepunt toewerkende opbouw van ‘Glad we’ve almost made it‘.
Radiovriendelijk, maar soms ook wat experimenteel
Het nieuwe album van SJ Hoffman bevat overigens heel wat kleine pareltjes. Luister maar naar hoe hij in het tussen schuchtere indie-pop en wat experimentelere jazz schipperende ‘Little love‘ de verzuchting ‘can we start clean again’ zingt bijvoorbeeld. Wat ook op ‘Redeeming grace’ opvalt is het best grote radiovriendelijke gehalte. Vrijwel alle songs kunnen probleemloos op de betere radiozender airplay opleveren, zonder ook maar ergens aan kwaliteit in te boeten.
Hoffmann duikt met popsongs zoals ‘Hold your heart’ (dat drastisch verschilt van de versie op ‘The Long Now’ album) of het verschillende onverwachte bochten nemende ‘Wrong‘ diep in universele thema’s zoals leven en liefde. Het levert een album op vol filmische schoonheid dat zich heel misschien soms net iets te sterk richt op singer-songwriters van klassieke snit. Zo bijvoorbeeld duidt Hoffmann Jackson Browne en Leif Vollebek als invloeden voor zijn muzikale praktijk, terwijl je daar met gemak ook Talk Talk, Bon Iver of The National (‘Afraid of what you might find‘) aan mag toevoegen.
