Collin Vallon, Moret en Sartorius brengen soundtrack bij nostalgische mijmeringen
Collin Vallon, Patrice Moret & Julian Sartorius, ‘Samares’ 
Sinds kort uit op het ECM label : ‘Samares’, alweer het derde album voor het trio rond de Zwitserse pianist Collin Vallon. Samen met contrabassist Patrice Moret en drummer Julian Sartorius evoceren Vallon en co klankmatig het idee van een herfstige wandeling in de bossen, met in de verte een paar spelende kinderen. De muzikanten in dit trio kennen elkaar door en door. Zo werken ze zelfs na een jarenlange samenwerking gewoon verder aan nieuw werk.
Zoektocht naar nieuwe klanken
Net zoals het geval is voor heel wat meer platen op het ECM label, gaat het ook nu weer over de zoektocht naar de balans tussen geluid, textuur en stilte. Wat specifiek op ‘Samares‘ opvalt is bijvoorbeeld het zeer subtiele gebruik van elektronica en prepared piano, net zoals er met ‘Souche‘ ook een percussief experiment met houtsblokken is. Dat geeft goed aan dat dit trio ondanks alles nog steeds nieuwe klanken en expressieve mogelijkheden opzoekt.
Het onder supervisie van Manfred Eicher opgenomen ‘Samares’ presenteert zich als een zacht, atmosferisch en best ingetogen album dat grotendeels aangeduwd wordt door een reeks nieuwe composities van pianist Vallon. Al van bij de zachtjes sluimerende opener ‘Racine’ merk je de wat improvisatorische feel en de eerst nog wat wankele zoektocht naar nieuwe klanken. Het fraaie zit hem echter vooral in hoe dit album zich met onder meer het aan Bill Evans en Radiohead schatplichtige ‘Mars‘ gaandeweg ontwikkelt. .
Persoonlijke toets
Al blijven Vallon en co grotendeels in de sferen van klassiek, ambient en jazz. Maar dan met een eerder lichte avant-gardische toets. Mooi om op te merken ook is hoe in het album er met best knappe, aandoenlijk mooie en dromerige composities als ‘Lou‘ en ‘Timo’ (nvdr: de namen van Vallons’ kinderen) er ook wel wat hints zijn naar het persoonlijke leven van Vallon. Zij symboliseren mogelijkerwijs ergens de vrij spelende kinderen in het bos. Elders merk je ook op hoe de groep kundig gebruik maakt van de akoestische mogelijkheden die de in het Zwitserse Lugano gelegen opnamestudio biedt.
Eigen klanksignatuur
Ondanks het soms wat experimentele karakter van dit ‘Samares’ album, merk je hoe deze groep gaandeweg weer haar heel eigen signatuur zet. Soms toont de groep wat fragielere kanten, zoals onder meer met ‘Etincelle’, dan weer zoals in ‘Ronce‘ wat eerder abstract en experimenteel. Hoedanook weten deze muzikanten elkaar weer naadloos te vinden zodat je ook op emotioneel vlak diep geraakt wordt. ‘Samares’ blijkt een sterk en overtuigend album die aanzet tot introspectieve en nostalgische mijmeringen en daar een meer dan prima soundtrack bij levert.
