Interpol doet niet alleen alsòf ze een goede nieuwe plaat uitbrengt
Interpol, ‘The other side of make-believe’ 
Zevende album van Interpol
Bands met enige faam die midden in de zomer een nieuwe plaat lanceren, zijn eerder schaars. De Amerikaanse postpunkband Interpol doet het toch en brengt met ‘The other side of make-believe’ een bijzonder knap zevende album uit, twintig jaar na hun debuutalbum ‘Turn on the bright lights’.
De drie bandleden (Paul Banks, Daniel Kessler en drummer Samuel Fogarino) puzzelden wegens corona deels vanop afstand een plaat van hoge kwaliteit in elkaar die bol staat van de knappe songs. Daarbij konden ze een beroep doen op twee (Britse) topproducers, met name Alan Moulder en Flood (Mark Ellis). Namen die klinken als een klok dus.
Interpol is nog altijd populair in ons land. In juni van dit jaar trad de band op in een uitverkochte concertzaal van de Brusselse Ancienne Belqique. Veel nummers van de nieuwe plaat werden toen nog niet gespeeld, behalve ‘Fables’, ‘Something changed’ en leadsingle ‘Toni’, stuk voor stuk knappe songs.
Geen zwakke momenten
Maar er is meer. ‘The other side of make-believe’ blijkt nauwelijke een zwak moment te hebben. Alle elf de songs op het nieuwe album van Interpol halen een hoog niveau.
Daarbij zijn er uiteraard uitschieters, zoals het ronduit geweldige ‘Passenger’ (met een heerlijk klaterende gitaar) en het al evenzeer indrukwekkende en meeslepende ‘Into the night’. Naast die toppers verdienen bijvoorbeeld ook nummers als ‘Greenwich’ en ‘Gran hotel’ een pluim.
‘The other side of make-believe’ is de opvolger van de plaat ‘Marauder‘ uit het jaar 2017, die veel rauwer en luidruchtiger klinkt dan haar opvolger.. De nieuwe plaat kwam grofweg vanaf het jaar 2020 tot stand.
Wegens Covid werkten de groepsleden eerst alleen. Zo zat Banks naar verluidt maandenlang alleen in isolatie in het Schotse Edinburgh, waar hij zijn zangpartijen opnam.
Een coherent geheel
Ondanks die werkwijze vormt ‘The other side of make-believe’ een mooi afgerond en coherent geheel. Banks zelf noemt de nieuwe plaat “een meesterwerk van tristesse, donkerte en introspectie”.
Banks heeft gelijk: het album is inderdaad een meesterwerk. Een plaat om te koesteren. “Still in shape, methods refined”, zingt hij in het openingsnummer. Dat wijst erop dat Interpol van plan is het nog een hele tijd vol te houden.
