Graspop is onverwoestbaar
Graspop Metal Meeting 2022
Het was een ware lijdensweg voor de GMM-crew om de 25e editie te halen. Graspop moest zijn jubileumfeest noodgedwongen twee keer uitstellen. Alhoewel de XXL-editie al lang uitverkocht was, mochten de fans twee jaar wachten voor ze hun ticket konden verzilveren. Er zijn grotere festivals voor minder overkop gegaan.
Covid hakte ook stevig in de line-up. Mike Patton besloot een persoonlijke pauze te nemen. Door de annulatie van Faith no More verdween dé grootste naam van de affiche. Ook headliner Aerosmith besloot de epidemie uit te zitten in de VS, en dan zwijgen we nog over onder meer Obituary die elders zouden gaan liggen rotten. Bijgevolg was het aanbod tweedekanstickets nog nooit zo groot als dit jaar. Maar zonder moeite geraakte ook de 25e editie van Graspop weer compleet uitverkocht.
Metalen langeafstandslopers
Graspop hertekende gedurende de lockdown het volledige festivaldorp dat jaarlijks in Dessel wordt neergezet. Net nu we dankzij jarenlange ervaring blindelings van de Marquee naar het kleinste podium konden wandelen via de halve litertap om in de vroege uurtjes toch weer de tent in Metal Town te vinden, ligt nu echt het hele festival op een veel groter terrein. De gemiddelde metalfan doet beter iets aan zijn conditie voor hij/zij zich vier dagen over de wei sleept. Het terrein is echt gigantisch uitgestrekt, en werkelijk niemand van crew of security die we aanspraken had een flauw idee van wat waar lag. Gelukkig is er een snelle infolijn via de GMM-app. Toch gaat het even duren eer we die nieuwe afstanden in de benen hebben. We zwijgen al helemaal over de wandeling van de shuttleparking naar het persmuskietendorp. Gelukkig was het bloedheet!
Gedoodverfde klassiekers leven nog
Een Graspop zonder Iron Maiden is als een zomer zonder hittegolf, dus mochten de Britten ook weer present tekenen om hun verse plaat ‘Sinjutsu’ in de verf te zetten. Er werd dan ook geopend met de eerste drie nummers van de plaat waarvan wij vooral ‘The writing on the wall’ konden smaken. Is dat omdat het één van de snelste nummers op de plaat is? Maiden blijft vaak hangen in dezelfde low-midtempo nummers waardoor het soms allemaal wat te gezapig klinkt. Ook aansluiter ‘Revelations’ was niet het meest uptempo nummer hoewel het naadloos overging in ‘Blood brothers’. Ook zat verrassend genoeg ‘Sign of the Cross’ in de set, en dat hadden we héél graag ingeruild voor een hele reeks andere klassiekers. Gelukkig klonk afsluiter ‘Aces High’ weer net zo snel als het gespeeld moet worden. Tempo, heren! Ook op jullie gezegende leeftijd! Met datzelfde tempo had Gene Hoglan gedurende de set van Death to All gelukkig veel minder moeite.
Er liepen veel geweldige drummers en ook veel Belgische bands rond op Graspop. Vrijdag had je twee-in-één dankzij Sloper waar zowel Mario Goossens als Cesar Zuiderwijk in spelen. Last minute werden Evil Invaders en Kill the Logo toegevoegd aan de line-up, wat het Belgische feestje compleet maakte.
Frustrerende overlappers
Dat je met een dergelijke drukke affiche onvermijdelijk met overlapping te maken hebt is een veelgeklaagd zeer. Wij hadden de meeste pijn bij het kiezen tussen Paradise Lost en Zeal & Ardor. Terwijl de Britten van Nick Holmes met ‘Óbsidian’ één van hun sterkste platen afgeleverd hadden blijft Manuela Gagneux met zijn black-blackmetal één van de friste geluiden in metal dezer dagen. Het was rennen. Paradise Lost lieten hun grootste hits achterwege om een geweldige set te bouwen rond hun laatste plaat. Gedurfd voor op een festival, maar de schamele 50 minuten die de heren toebedeeld kregen bestond voor de helft uit nieuw materiaal. Dat Paradise Lost genoeg geweldige nummers heeft om een korte set neer te zetten leerden we al snel. Klassiekers ‘Say just words’ en ‘Embers fire’ werden door de volle tent van voor naar achter meegekeeld! Afsluiter ‘Ghost’ deed het boeltje vakkundig ontploffen.
Zeal & Ardor hebben misschien minder platen uit, maar het klonk als een vuist in je gezicht. Manuel Gagneux groeide de afgelopen jaren in zijn rol als frontman en geniet zichtbaar meer van het livegebeuren. Bijgestaan door twee extra vocalisten kreeg je een ziedende ‘Row row’, ‘Death to the holy’ en het ondertussen bijna klassieke ‘Devil is fine’ waarbij Gagneux bewees dat midtempo songs ook verwoestend kunnen klinken.
Op het hoofdpodium was Megadeth als enige van de thrash-G4 aanwezig op Graspop. Ook Dave Mustaine, oftewel hij-die-een-tarantula-naar-zich-vernoemd-kreeg, is milder geworden met de jaren, maar dat hoor je er niet aan. Sterker nog, toen de band opende met ‘Hangar 18’ belandde je meteen in de hoogdagen van thrash, en ‘The Conjuring’ of ‘Peace Sells’ klonken snedig dankzij de geweldige band die Mustaine ook dit keer weer heeft verzameld. Toegift ‘Holy Wars’ kwam er na een iets te lange pauze maar ditmaal was Mustaine niet te beroerd om zijn muzikanten voor te stellen. Voor de eerste keer kreeg ‘onze’ drummer Dirk Verbeuren de eervolle vermelding ‘100% Belgian’ van Mustaine mee. Zie je wel dat die milder geworden is ?
Bloody Belgium
Van mildheid mag je Amenra in elk geval niet verdenken. De videoschermen in de Marquee kleurden zwart-wit, en alle kleur leek uit de tent te verdwijnen. Ondanks de stilaan verzengende hitte brachten de Belgen een gedreven set met klassieker ‘Razoreater’ als opener. Tijdens ‘A solitary reign’ kon je haast een speld horen vallen. Dat Colin zich bezeerde tijdens het headbangen leverde hem een fikse druipende wonden aan de oogkas op, maar de set werd er niet minder op, al zat de vermoeidheid vooral in het publiek.
We zagen veel moois vrijdag, al hoorden de synths van Pertubator daar niet echt bij. Als Graspop een stevige synth band wil uitnodigen bellen ze beter naar Suicide Commando of Front 242. Zelfs Gary Numan had hier beter op z’n plek gestaan hier.
Terwijl Heilung een paar vikinggoden eerden in de Marquee, stond Within Temptation zijn best te doen om Faith No More te vervangen op het hoofdpodium. Er zijn dankbaardere jobs in de wereld, al deden Sharon en co hun uiterste best en betrapten we onszelf er op dat we de Hollandse nachtegaal voor één keer zowaar zelfs redelijk bij stem konden noemen. Let wel, redelijk!
The wind has changed and so have the lyrics
waren niet mis te verstaan
The Scorpions hoefden gelukkig hun hand maar om te draaien om de wei te doen opleven. Zanger Klaus Meine leek een pantomime versie geworden van zichzelf maar zijn stemgeluid zat perfect waar je het wou hebben. Dat hij de langste uithalen moet inkorten vergeven we de man met plezier, dankzij stevige versies van ‘Gas in the tank’, ‘Peacemaker’, en ‘Rock believer’ die allemaal uit de steengoeie laatste plaat kwamen. Ook de gedoodverfde klassiekers ‘Rock you like a hurriciane’, ‘Winds of change’ dat met een aangepaste tekst werd opgedragen aan Oekraïne of ‘Blackout’ was het feestje compleet.
Ondanks de turbulente jaren is Graspop overeind gebleven en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. We hopen dat de verdwenen headliners van 2022 er volgende keer in elk geval al terug bij kunnen zijn. Wij hebben ondertussen 16, 17 en 18 juni 2023 alvast in de agenda gezet! Tot dan, Graspop!
