Pat Metheny is nog lang niet uitgespeeld!
Pat Metheny, De Roma 29/05/2022 
Het zijn drukke dagen voor wie trouw concerten bezoekt. Niet alleen staat de nieuwe garde te springen om podia te veroveren, ook de ellenlange reeks uitgestelde concerten uit 2020 (!) zijn nog niet allemaal ingehaald. Sommige concerten werden al verschoven naar 2023. Gelukkig heeft Pat Metheny ons niet zo lang laten wachten. Met twee quasi uitverkochte concerten in de AB en De Roma werd de grootmeester van de jazzgitaar warm onthaald in België. En dat had zo zijn redenen.
Side Eye
Pat Metheny moest in 2020 ook afscheid nemen van zijn trouwe kompaan Lyle Mays die jarenlang een rotsvaste waarde was in de Pat Metheny Group.
Metheny trok hierop resoluut de kaart van jonge muzikanten. Onder de naam ‘Pat Metheny presents Side Eye’ bracht Metheny een jonge garde jazzmuzikanten mee op het podium. Op drums kregen we Joe Dyson die al niet meer zo’n onbekende is voor de liefhebber. Keyboardist Chris Fishman telt echter nog maar vierentwintig lentes en dat was er absoluut niet aan te horen.
One – two – three
Wie met een trio de baan op trekt, is beperkt in de mogelijke bezetting die hij kan presenteren. Metheny koos vaak voor de solospot zonder ooit z’n muzikanten te verwaarlozen.
Pat Metheny opende de avond met zijn bekende Pikasso tweeënveertigsnarige gitaar waar ook een halve bas in verwerkt zit. In de handen van Metheny leek het alsof drie gitaristen en een bassist op het podium zaten.
Hey mister Bassman!
Dat het trio geen bassist mee op het podium nam was een extra uitdaging voor Chris Fishman, die de baspartijen in zijn linkerhand verstopte, met een waanzinnig mooi basgeluid dat het midden hield tussen een contrabas en een fretless jazzbas. Wie z’n ogen sloot zwoor dat er er een bassist op het podium stond. Een steengoeie bassist!
Dat er in het hele repertoire van Metheny gegrasduind kon worden maakte de avond er alleen maar boeiender op. Metheny solo op Spaanse gitaar, op zijn vertrouwde Ibanez-model of met de bekende gitaarsynth, alles passeerde de revue.
Dat Dyson van de meest subtiele swingjazz tot een een razende drumtornado kan neerzetten helpt natuurlijk, maar wanneer Chris Fishman met Dyson soleerde en zichzelf daarbij van een waanzinnige walking bass voorzag vielen alle monden pas echt open.
Ook een deel van de orchestrion, u weet wel, Methenys versie van het Deacporgel, stond opgesteld en mocht een eindje meedrummen al was die bijdrage eerder subtiel te noemen tegenover het sonische palet dat het trio opentrok.
Blues for Toots
Op het einde nam Metheny weer zijn nylon snaren erbij om een subtiele versie van ‘Bluesette’ neer te zetten als eerbetoon aan Toots waarmee Metheny ‘Secret Story’ opnam. Ook ‘This is not America’ passeerde even de revue. Heerlijk om zowel Bowie als Toots op die manier nog één keer in de Roma te horen!
Dit is het soort concerten waar een muziekliefhebber de batterij weer voor lange tijd mee op kan laden. Dat de ticketprijzen niet min zijn geworden had gelukkig geen enkele invloed op het bezoekersaantal. Kwaliteit verdient ook betaald te worden. Wij komen volgende keer gewoon wéér terug!
