Interview: Dayanne wint de Cutting Edge Award voor ‘Beste album – nationaal’ (maar is nog heel gewoon gebleven)

Het Gentse Dayanne is de verrassende, maar terechte winnaar van de Cutting Edge Award voor beste vaderlandse album 2021. Hun debuut ‘In a silent way’ betoverde ons met diens ijzersterke mengeling van pop, soul en jazz. Maar wie gaat er schuil achter de twee mensen die je vanaf de albumhoes met serieuze blik aanstaren? Twee tevreden lachbekjes, zo blijkt! Janne Blommaert en Daan Demeyer staan ons met veel plezier te woord, terwijl op het kookvuur in hun huisje in Gent de, hoe toepasselijk, Gentse waterzooi staat te pruttelen.

Tijd voor Dayanne

CE: Eerst en vooral, proficiat met jullie award! Dayanne is nog een vrij jong project. Mag ik vragen of dit jullie eerste prijs is?

Janne Blommaert: Als Dayanne is dit onze eerste prijs ja. Waarvoor dank aan iedereen die gestemd heeft! Echt super leuk.

CE: Hoe zijn Dayanne en ‘In a silent way’ ontstaan?

Daan Demeyer: We hebben elkaar leren kennen via gemeenschappelijke vrienden, lang geleden. Ik speel piano, Janne zingt, en we kwamen meteen heel goed overeen op vriendschappelijk niveau.

JB: Pas na tien jaar zijn we eigenlijk een koppel geworden, nu zo’n drie jaar geleden.

DD: Maar omdat we het dus zo goed met elkaar konden vinden, begonnen we ook meer en meer samen te spelen. Feestjes, recepties, we hebben ze allemaal afgeschuimd. Eerst met covers, maar hoe langer hoe meer begon het te kriebelen om eigen nummers te brengen. In de eerste lockdown, toen ook onze levens compleet stilvielen, is het ervan gekomen.

JB: We hadden het in de jaren voor de lockdown zo waanzinnig druk, dat we nooit de tijd hadden om het schrijfproces in volle concentratie te beleven. Ik doe veel sessiewerk, Daan trad vaak op als gastmuzikant of als vervanger, we zijn beiden ook full-time muziekleerkracht… dus eigenlijk was die lockdown wel een beetje een cadeau voor ons.

Eigenlijk was de eerste lockdown een beetje een cadeau voor ons –
Janne Blommaert

Het publiek betrekken

CE: Jullie fans vonden massaal de weg naar ons stemformulier. Jullie ontstonden in volle lockdowntijd. Hoe moeilijk is het om een loyale ‘following’ op te bouwen als je amper live kan spelen, en hoe is het toch gelukt?

JB: Waar wij heel dankbaar om zijn, en dat is met het winnen van deze award nogmaals bewezen, is dat wij heel mooi omringd zijn. Zowel de mensen in onze naast omgeving als onze fans staan voor de volle vierhonderd procent achter ons.

DD: Janne is super goed in het betrekken van het publiek, zeker live als frontvrouw, maar bijvoorbeeld ook op social media. Mensen zien ons live en worden enthousiast, en blijven dat vaak ook nadat het optreden afgelopen is. Die connectie naar ons publiek, die zoeken wij elke keer keihard. Wij mikken op een wisselwerking en volgens mij blijft dat hangen bij de mensen, en creëert dat een band en connectie. En dat levert dan de basis voor de steun en die award nu.

JB: Artiesten worden op het podium soms iemand helemaal anders, maar ik blijf mijn enthousiaste, joviale zelf. Ik denk dat dat iets heel aanstekelijk is dat wel werkt bij de mensen. We horen van veel mensen dingen als ‘jullie muziek zit in ons hart’ en dat is het mooiste compliment dat je kan krijgen, vinden wij.

CE: Jullie hebben ons ook gewoon zelf een e-mail gestuurd met de vraag of wij jullie onlangs uitgebrachte album wilden recenseren, waar dat meestal gebeurt door managers of promomensen. Hoe DIY zijn jullie?

DD: Voor ‘In a silent way’ hebben we qua promotie bijna alles zelf gedaan. We hebben niemand die onze social media doet, we hebben niemand die onze boekingen doet, dat doen we allemaal zelf.

JB: Naar de radio heb ik zelf allemaal mailtjes zitten sturen, zo van “hey, hoor eens”! Mijn persoonlijke sterkte is mijn enthousiasme, dus ik dacht, ik ga die mensen gewoon zelf aanspreken. Maar zo zijn we wel gedraaid geweest op Radio 1 bijvoorbeeld, super fijn. En ook bijna iedere website die we hebben aangesproken, heeft ‘In a silent way’ gerecenseerd. En men was altijd positief, wat eveneens hartverwarmend was. Want het is toch wel een beetje eng hoor, voor het eerst je eigen muziek de wereld insturen.

DD: We weten niet of we het altijd zo gaan aanpakken, dat hangt ervan af hoe Dayanne verder groeit. We hebben niks tegen dingen uit handen geven, zolang we niet het gevoel krijgen dat er zich vanalles boven onze hoofden beginnen af te spelen!

Naar de radio heb ik zelf allemaal mailtjes zitten sturen, zo van “hey, hoor eens”! Maar zo zijn we wel gedraaid geweest op Radio 1 bijvoorbeeld –
Janne Blommaert

Miles Davis

CE: Wat wij ons ook nog afvroegen: wat vinden jullie van Miles Davis?

JB: Nee het is zeker geen toeval dat wij nu ook een ‘In a silent way’ hebben, het is wel echt een referentie naar Miles. Onze drummer Lander Gyselinck, tevens een van onze muziekleerkrachten, heeft die plaat eens opgelegd tijdens een van zijn lessen. En het begin van die plaat, met die continue aanhoudende toon, heeft me zodanig geprikkeld dat ik ook een nummer wilde schrijven in die toonsoort. Zo is het titelnummer ontstaan. Maar een echt eerbetoon is het nu ook weer niet, want de tekst van die song gaat niet over hem, maar over een vriendin van mij. Onze teksten gaan allemaal over dingen die wij meemaken. Ik vind het super fijn om voor mensen iets te schrijven, ik geef die nummers dan aan hen af als een klein cadeautje. Ik kan er op het podium dan ook veel meer gevoel in leggen, omdat het allemaal zo echt is.

CE: Waarover gaat het titelnummer dan, bijvoorbeeld?

JB: Dat is meteen een heftig verhaal. Een vriendin van mij had te horen gekregen dat ze niet meer zwanger kon worden. Op zich geen probleem, ze had al een kindje en dat vond ze genoeg. Ze is dus gewoon gestopt met voorbehoedmiddelen nemen, maar werd alsnog zwanger. Het bleek dus een foute diagnose. Ze had geen kinderwens meer en heeft het kindje laten wegnemen, ‘in a silent way’, omdat ze voelde hoe groot dat taboe nog altijd is. Ik heb dat nummer voor haar geschreven, als cadeautje en hart onder de riem.

CE: Volgende stap: full album?

DD: Dat is het idee ja! Live brachten we de songs van ‘In a silent way’ tot leven met een band van twaalf man, waaronder ook een strijkkwartet. Wat echt magisch was, en ook heel goed aanvoelde. Wanneer we ons full album opnemen, zal het gebeuren met de muzikanten van de liveshow, minus het strijkkwartet. Dus met zijn achten.

JB: Maar net zoals voor ‘In a silent way’, willen we graag het schrijfproces niet rushen en in full focus aan nieuw materiaal kunnen werken. Het gaat dus nog niet voor morgen zijn denk ik. Maar… honger is de beste saus!

CE: En zo zijn we weer terug bij de waterzooi! Bedankt voor jullie tijd Janne en Daan, en nogmaals proficiat!

Related Images: