The War On Drugs met de hakken over de sloot op ‘I don’t live here anymore’
The War On Drugs, ‘I don’t live here anymore’ 
Adam Granduciel en zijn War On Drugs. Het is de laatste tijd bon ton om een beetje op hen neer te kijken, met hun gezellige wollen rocksound, zogezegd geschikt voor vaders die aan hun kinderen willen bewijzen dat ze nog ‘mee’ zijn, of voor dertigers die huisjes huren in de Ardennen en massaal onder fleecedekentje in slaap vallen bij de open haard, meestal na enthousiaste gesprekken over airfryers. Alsof genieten van The War On Drugs betekent dat je ervoor kiest alleen nog maar hip te zijn in je eigen hoofd. Een eigentijdse band als sluikweggetje naar het zo gevreesde boomerschap.
Nee, daar geloven wij bij Cutting Edge niet in. Tegelijkertijd laten de mannen zich wat ons betreft niet van hun meest vitale kant zien op vijfde telg ‘I don’t live here anymore’.
Scheve albumopbouw
De meanderede sound van The War On Drugs, die op ‘I don’t live here anymore’ opnieuw de kop opsteekt, is an sich niet het problem voor ons. Dat is hoe bandleider Adam Granduciel zijn nummers nu eenmaal componeert. Ok, het zijn soms net kabbelende beekjes, maar ze kabbelen wel ergens heen, soms een vreemde bocht of stroomversnelling nemend, traag maar altijd in beweging. Je houdt ervan of niet, zoveel is na vijf albums War On Drugs nu wel duidelijk, maar er zit zeker een aparte soort schoonheid in. Lekker onthaasten met behulp van een drugoorlog. Waarom ook niet?
De mannen van The War On Drugs hebben hun stijl niet radicaal omgegooid op ‘I don’t live here anymore’. Echo’s naar Wilco, Bob Dylan, Tom Petty en Bruce Springsteen zijn nog steeds aanwezig. Ze hebben het synthbad van ‘Lost in the dream’ en ‘A deeper understanding’ deze keer nog net iets warmer laten vollopen, maar dat is het zowat. Onze gemengde gevoelens stemmen dus vooral uit de manier waarop dit album is opgebouwd. Die is voor het eerst echt te eenvormig.
Logger en logger
Gezapigheid lag altijd al op de loer bij deze band, dat gaan we ook niet ontkennen. Zelfs een scheurende gitaarsolo zoals op ‘I don’t wanna wait’ klinkt op een War On Drugs-plaat nog vrij gezellig. Maar waar bijvoorbeeld op prijsplaat ‘Lost in the dream’ naar het einde toe nog een versnelling hoger werd geschakeld met ‘Burning’ en het titelnummer, net op het moment dat het allemaal wat te loom dreigde te worden, daar voelt ‘I don’t live here anymore’ eigenlijk hoe langer hoe logger aan. War On Drugs-nummers moeten subtiel stuwend zijn om goed te werken, en dat soort liedjes missen we teveel op de tweede helft van het album. Een cruciaal element dat men hier vergeten lijkt te zijn.
Muzikale wollen truien
De plaat is niet gespeend van hoogtepunten. ‘Living proof’ en vooral ‘Harmonia’s dream’ zijn bijvoorbeeld geweldig, maar ze staan heel veelzeggend aan het begin van het album. ‘I don’t live here anymore’ is gewoon te lowtempo, en dan ligt het aan je eigen tolerantie voor muzikale wollen truien of en wanneer je genoeg krijgt van dit album. Bij ons klinkt het vanaf het titelnummer en ‘Old skin’ alvast allemaal teveel als oud nieuws, en dan zitten we nog maar in de helft. Voor het eerst is dat prettig kabbelend beekje uitgemond in een stilstaande sloot. Er valt nog wel wat te genieten op ‘I don’t live here anymore’, maar hun CV fleurt er ook niet extra van op.
Luistertip: de vurige rockplaat van het Belgische ILA kon ons onlangs meer bekoren.
