Douglas Firs rouwt aan de oppervlakte
Douglas Firs, ‘Heart of a mother’ 
Gertjan Van Hellemont, kapitein van de Douglas Firs, beleefde in 2020 een emotionele rollercoaster van astronomische proporties. Eerst was er het gelukkige nieuws dat hij voor het eerst vader zou worden. Niet lang daarna volgde helaas een dubbele klap: zijn moeder bleek ongeneeselijk ziek, zijn oma overleed aan de gevolgen van het Coronavirus. Op ‘Heart of a mother’ doet de band een poging om chocola te maken van de situatie en alle extreme emoties die hiermee gepaard gaan. De Firs nemen evenwel een andere route dan het geval is op sommige andere ‘verwerkingsplaten’ die we de afgelopen jaren op de draaitafel kregen.
Muziek om in weg te zakken
Want iemand die luistert naar ‘Heart of a mother’ zonder bovenstaande achtergrondinfo, zal hoogstwaarschijnlijk nooit vermoeden dat deze plaat gemaakt is door een band in rouw. ‘Heart of a mother’ klinkt namelijk weer uitermate sierlijk zoals we dat inmiddels gewend zijn van Douglas Firs, vol folk- en country-invloeden uit de goudbruine jaren ’70. Pas op de afsluiter ‘So this is it (for Arlette)’, een instrumentale pianoballade waarin pijn en gemis doorklinken in iedere aangeslagen noot, kan je beginnen vermoeden dat er iets serieus mis is.
Als dit al een rouwplaat is, dan is het dus een vrij subtiele. De muziek dartelt voorbij, vol verzorgde melodieën en aangename zanglijnen. Ondertussen zingt Gertjan als Gram Parsons terwijl de vrouwelijke achtergrondvocalen beelden van Emmylou Harris oproepen. Op tekstueel vlak blijft het allemaal vrij algemeen, maar zo kan je net lekker in deze Douglas Firs wegzakken terwijl je een boek leest of je mails beantwoordt. Noem ons rare kwieten, maar wij missen een schurend randje.
Vanop een afstand
‘Heart of a mother’ is geen slechte of saaie plaat. De songs zijn verzorgd (met vooral ‘Until it won’t’ en het prima opgebouwde ‘What if I can’ als toppers) en er is voldoende dynamiek en afwisseling te bespeuren. Maar desondanks vinden wij dit album op net iets te veel vlakken net iets te veel aan de oppervlakte blijven: de muziek wordt ingekleurd zoals countrypop-platen al heel vaak zijn ingekleurd, en de teksten handelen over specifieke situaties maar worden jammerlijk algemeen verwoord. We hebben er alle begrip voor dat de Douglas Firs er niet voor gekozen hebben om ons luisteraars bij wijze van spreken mee uit te nodigen in elke ziekenhuiswachtkamer, maar net daarom hebben wij het gevoel dat we niet kunnen doordringen tot het hart van de plaat.
We zijn ons bewust van de sterrenregen die in sommige andere media over ‘Heart of a mother’ wordt uitgestrooid. Cutting Edge gunt het Douglas Firs zeker, maar zelf houden wij het op: een goede plaat en ware aanrader voor fans van Douglas Firs en gracieuze folk/country, maar geen meesterwerk.
Zin om nog meer nieuwe Belgische muziek te ontdekken? Neem een kijkje in onze BEst of the buNLch-artikelenreeks én Spotify-playlist!
