Downey Jr. voor tweede geslaagde keer Sherlock
‘Sherlock Holmes. A game of shadows (2011)’ 
De films van Guy Ritchie zijn altijd een dubbeltje op hun kant. Het lukt de regisseur immers niet altijd om de kijkers mee te krijgen. Critici vinden de vorm van zijn films vaak overdone. Enkel in het begin van zijn carrière slaagde Ritchie erin om positieve reacties los te weken en toch kreeg Ritchie de verfilming van ‘Sherlock Holmes’ (2009) toebedeeld. Die film moest een kaskraker worden en dat werd het ook. Het samenspel tussen Robert Downey Jr. (als Sherlock Holmes) en Jude Law (als dr. John Watson) zat zo juist, dat er wel een vervolg op moest komen en dat is er nu. Met ‘A game of shadows’ krijgen we wat we verwachten: meer van hetzelfde. Dat kan dus moeilijk even verrassend en even scherp zijn. Dat dénk je, want eigenlijk valt die puzzel weer helemaal mooi in elkaar.
Robert Downey Jr. maakt van Holmes op het nippertje net geen karikatuur, waardoor we deze eenentwintigste-eeuwse versie van Arthur Conan Doyles held allicht nog zullen terugzien.
Ook zijn we aangenaam verrast door de amusante dialoogjes in het begin van de film. Zeker wanneer Stephen Fry als Holmes’ even zotte en ongegeneerde broer in het stuk voorkomt. Zelfs de net niet belachelijke vermommingen van Holmes leuken de boel gezellig op (sic!).
Omdat Holmes van meet af aan op het goede spoor is, weet je dat je geen clevere whodunit te zien krijgt. Het doel van deze film is dan ook eenzijdig: vermaak. Maar dat lukt dus behoorlijk goed. De vele settingwissels (Londen, de trein naar Brighton waaruit Watsons bruid wordt gegooid, Parijs, Duitsland en uiteindelijk de Reichenbachwaterval in Zwitserland) maken het geheel boeiend genoeg, ondanks de wat simplistische kijk op politieke situatie van het einde van de negentiende eeuw.
Oh ja, de zigeunerfragmenten doen ons eerst terugdenken aan ‘Snatch’ (je weet wel, met Brad Pitt in misschien zijn beste rol ooit). Je kan dat goedkoop vinden, maar toch zit er best weer een te onthouden quote in: ‘This is one of the best hedgehog goulashes I’ve ever tasted.’
De grand finale die je in dit soort films verwacht, wordt wel een kleine anticlimax. Je krijgt de erg snelle afhaspeling van het verijdelen van een wereldoorlog op een vredesconferentie in Zwitserland. Dat vluggertje is echt te snel voorbij, vooral omdat je net daarvoor een lange achtervolgingsscène in het bos vol slow motions van kogels te verwerken hebt gekregen.
Toch kijken wij best uit naar een derde deel dat er zit aan te komen, gewoon omdat het plezante cinema is.
