‘The queen’s gambit’ maakt je zeven afleveringen lang verslaafd aan schaken
‘The queen’s gambit’ (2020) 
Een succesvolle vrouw in de jaren 1950 en 1960. Dit keer spreken we niet over Shirley en Rose, maar volgen we de briljante Beth Harmon. Actrice Anya Taylor-Joy, een diamant die we onder andere zien schitteren in ‘Peaky Blinders’, is perfect geslepen voor de rol van het hoofdpersonage. De vastberadenheid die ze weet te vertalen in het personage is a force to be reckoned with.
Dat Beth behalve een enorme portie intelligentie, ook een aangeboren gave heeft voor het schaakspel, wordt al snel duidelijk. Maar daar blijft het niet bij. Door zich obsessief over het schaken te buigen, voedt ze die aanleg sterk en dat verandert haar leven – van het slechte naar het goede, terug naar het slechte en weer omgekeerd.
Hoe obsessief ze met het spel omgaat, zo geobsedeerd is ze om te winnen. Verliezen is voor deze jonge vrouw geen optie, dus zorgt ze ervoor dat ze onverslaanbaar wordt. Of toch niet?
Iedereen is wel bekend met het fenomeen van de verslaafde genie. Verslaafd aan zijn vak, maar evengoed aan substanties die de geest verruimen. Zo was Van Gogh niet weg te slaan van de absint, vond je Baudelaire regelmatig bij de opium en werd de fictieve Sherlock Holmes’ deductievermogen weleens ingegeven door de coke. Beth is geen uitzondering op die regel. Sinds haar kinderjaren in het weeshuis probeert ze regelmatig in een trance te raken, omdat haar hallucinaties haar schaakspel zouden bevorderen.
Beth is een child prodigy en haar jeugdtrauma’s kunnen daar maar beter plaats voor maken.
Het begin van de serie toont die kinderjaren, wanneer er als negenjarige twee werelden voor haar opengaan. In het weeshuis ontdekt ze namelijk drugs, en in de kelder van de conciërge het schaakspel. Maar hoewel ze daar ontdekkingen doet, is haar intrede in het weeshuis natuurlijk wel het gevolg van een van de vele tegenslagen in haar leven. Desondanks weet de serie het niet te zwaar te maken voor de kijker door van die tegenslagen niet het grote focuspunt te maken. Beth is een child prodigy en haar jeugdtrauma’s en drug- en drankverslavingen kunnen daar maar beter plaats voor maken.
Dat de jaren 1950 en 1960 weinig oog hebben voor de succesvolle vrouw, zeker in de wereld van de sport en denksport, is geen geheim. Toch weet Beth een heuse carrière voor zichzelf te ontwikkelen. Je zult jezelf erop betrappen dat je even hard voor haar juicht als de personages in de serie. Dus bravo voor deze ode aan de vrouw, die er ook nog eens voor zorgt dat schaken weer cool wordt.
Ben benieuwd, ga het zeker eens proberen!