Verheyde castreert ‘Madame Claude’, een film die ballen nodig had
‘Madame Claude‘ (2021) 
Een biopic over Frankrijks meest beruchte bordeelhoudster van de vorige
eeuw leek de perfecte kans om nog eens een dosis girlpower de filmwereld in te gooien. ‘Madame Claude’, de nieuwe Netflix-release, is een gedetailleerd profiel van Fernande Grunet (Claude’s echt naam), maar eentje met weinig ziel. Regisseuse Sylvie Verheyde (‘Stella‘, ‘Sex Doll‘) lijkt zich zo hard te focussen op het accuraat vertellen van Claude’s verhaal dat ze vergeten is een interessante film te maken.
In het Parijs van de jaren zestig loopt het eersteklas bordeel van Claude (Karole Rocher) op volle toeren. Samen met haar letterlijke partner in crime Jo Attia (Roschdy Zem) stuurt ze een twintigtal meisjes naar de rijkste mannen van de wereld. Met die faam en beruchtheid volgen echter ook vele vijanden. De neerwaartse spiraal begint als prostituee in spe Sidonie (Garance Marillier) bij de groep komt. Zij brengt haar politieke papa het spel in, waarna de heksenjacht op Claude in versnelling komt.
Weinig verhullend, maar weinig zeggend
De film lijkt zelf ook niet te weten of het zich nu op de misdaad, de diep
verborgen emoties van Claude of op het dagdagelijkse bordeelleven moet richten. Vooral in de eerste helft van de film schieten de scènes je langs de oren. Het verband ertussen is niet duidelijk. De film vliegt van prostitueefeestjes naar eentonige telefoongesprekken naar ineens weer een paar tieten in beeld. De clue van het hele verhaal verdwijnt in deze grote wirwar. De tweede helft van de film lengt de scènes gelukkig wat aan, maar de schade is dan al te groot om nog in het verhaal te raken.
Een film als ‘Madame Claude’, die zo graag het turbulente leven van een berucht persoon wilt laten zien, zou ruwe actie moeten bevatten. Als Claude in de eerste tien minuten een meisje op haar prostituee-auditie laat zien hoe ze haar damesdeeltjes moet wassen, lijkt het ook die kant op te gaan. Maar daarna houdt Verheyde er ook wel mee op. Een aantal paar borsten en wat potjes emotieloos gerampetamp is het dichtst wat de film komt bij wat actie. Het toont aan dat de Verheyde-aanpak, realiteit over vertelling, de film geen recht aandoet.
De goede Mesdames
Het acteerwerk in ‘Madame Claude’ is zeker niet slecht. Rocher maakt nog wat van het materiaal dat ze heeft gekregen en brengt echt de aard van een boss bitch over. Samen met Marillier vormt ze een goed duo met een geloofwaardige chemie. Het is zuur dat het montagewerk hun spel wat teniet doet, want de dames zijn een van de lichtpuntjes in het donkere werk.
Deze film, die ballen had moeten hebben, is duidelijk gecastreerd. ‘Madame Claude’ geeft weliswaar het waargebeurde verhaal van Grunet, maar richt zich enkel op het waargebeurde, niet op de vertelling. Het resultaat is een trage, nogal emotieloze film die de aandacht maar met vlagen kan vasthouden. ‘Madame Claude’ eindigt zo als een potje slechte seks; een poging tot diepgang die genekt wordt door een slecht tempo en een teleurstellend einde.
