In Cannes stalen kinderen de show, ondanks regels en risico’s
Een elfjarige tussen drag queens, een dertienjarige met een tattoo en vier meisjes verspreid over een eeuw die verbonden zijn door een boerderij: op het filmfestival van Cannes stalen kindacteurs dit jaar opvallend vaak de show. Bijna een kwart van de films in de twee belangrijkste categorieën (Competitie en Un Certain Regard) hebben kinderen in de hoofdrol of een belangrijke bijrol. En dat terwijl bij filmmakers luidt: nooit met kinderen of dieren werken.
Vol energie
Heel wat celebrities liepen de rode loper af in Cannes, van Benicio del Toro tot Jennifer Lawrence. Maar daartussen bevonden zich ook getalenteerde minderjarigen. Werken met kindacteurs gaat gepaard met veel regels en restricties. Toch schrikken de regisseurs in Cannes er niet voor terug – al is dat niet zonder twijfel. Diego Céspedes, de schrijver en regisseur van ‘Mysterious Gaze of the Flamingo‘, vertelt dat aanvankelijk een elfjarige als hoofdrolspeelster hebben, een van de engste dingen was aan het maken van zijn film. ‘Maar ze was enthousiast, standvastig en vol energie. Ik was diep geraakt door haar talent.’, vertelt de regisseur over Tamara Cortés, die Lidia vertolkt. Haar personage groeit op in een travestietenbar in een Chileens mijnersdorpje. Aan glitter, glamour en testosteron dus geen tekort in haar leven, maar ook aan agressie en discriminatie niet. Cortés speelt het personage met een zekere nonchalance en rust, maar durft zich ook over te geven in western-achtige scènes. Door haar onschuld wordt de homohaat in het dorp nog banaler dan het al sowieso is.
Taart en dood
Dat jong talent ontging ook de jury van Cannes niet. ‘Mysterious Gaze Of The Flamingo’ won Un Certain Regard, de hoofdprijs in de categorie met dezelfde naam. ‘The President’s Cake’ van Hasan Hadi won Camera d’Or en gaat over hoe Saddam Hoessein zijn volk verplichtte om zijn verjaardag te vieren met taart en vers fruit. De negenjarige Lamia bakt de taart voor haar school en moet haar vindingrijkheid gebruiken om de ingrediënten bij elkaar te sprokkelen. Baneen Ahmad Nayyef is ongelooflijk geloofwaardig in haar rol als Lamia en kan op commando wenen als geen ander. Door de ogen van een kind krijgt de absurditeit van het regime een tragikomische lading.
De Duitse film ‘Sound Of Falling’ heeft bijna uitsluitend kinderen in de cast en kreeg de speciale juryprijs. In de film volg je in een periode van 100 jaar verschillende mensen, maar je volgt vooral het huis waarin die mensen wonen. Elk gezin dat er woont heeft duistere en sombere meisjes die geconfronteerd worden met de dood op verschillende manieren. Dit moet voor Masha Schilinski een grote uitdaging geweest zijn om met maar liefst 6 jonge actrices in de hoofdrol te werken.
Zware regels en strikte roosters
Met jonge acteurs werken van vijftien jaar of jonger brengt grote verantwoordelijkheden mee. Je krijgt te maken met ouders, moet rekening houden met onderwijs en kinderarbeid is in principe verboden. In België moet je een aanvraag indienen en goedkeuring krijgen om een kind te laten werken in de cultuursector. Ook de uren en dagen van kinderen zijn streng gereguleerd. Zo moet er altijd veertien uur tussen de werkdagen zitten en mogen ze maximaal vijftien dagen achter elkaar werken. Een kind van zes jaar mag vier uur per dag werken en dat evolueert naar acht uur per dag voor kinderen van vijftien. Ook bij de betaling van kindacteurs gelden er speciale beschermingsmaatregelen. Hun loon moet gestort worden op een geblokkeerde rekening waar hij/zij toegang tot krijgt wanneer die meerderjarig is.
Getalenteerde kinderen én regisseurs
Kinderen regisseren is een uitdaging op zich. Zo heb je niet de garantie dat kinderen hun teksten onthouden, ze op de juiste plaats blijven staan of zich stil kunnen houden wanneer dat moet. Daarom is het een gedeelde prestatie tussen de acteur en regisseur als een kind een rol met glans vertolkt. Meer dan met volwassen acteurs, die je directer kan aanspreken en van wie je meer zelfstandigheid kan verwachten. Een kind regisseren vraagt meer geduld en aanpassing. Maar het is de extra moeite waard, zoals in Cannes dit jaar te zien was. Kinderen kunnen soms een puurheid en kwetsbaarheid naar het scherm brengen waar veel volwassen acteurs van kunnen leren.
