‘Sinners’: Werp gerust een steen, zondes of niet
‘Sinners’ (2025) 
Met een succesvol openingsweekend achter de rug, en ontzettend positief onthaald door zowel critici als publiek, mag ‘Sinners’ geboekstaafd worden als een triomf. Dit broeierig en muzikaal historisch horror-drama raakt een gevoelige snaar en lokt het volk naar de zalen – een overwinning voor cinema. Groot was dan ook onze verrassing toen we met tegenzin moesten vaststellen dat we de film een tegenvaller van jewelste vonden.
De onderdrukte identiteit
Regisseur Ryan Coogler en hoofdrolspeler Michael B. Jordan braken samen door in 2013 met ‘Fruitvale Station’, een film die ons toen al hun namen deed onthouden. Beide heren zouden later verschillende keren samenwerken en van het succes mogen proeven met ‘Creed’ en ‘Black Panther’. Het zijn prenten over de zwarte identiteit, niet zelden in de context van Amerikaanse cultuur en bijhorende onderdrukking. ‘Sinners’ is van hetzelfde bedje ziek.
Jordan speelt, mits enige digitale hulp, een dubbelrol als tweelingbroers Smoke en Stack. Twee door de criminaliteit van Chicago geharde criminelen die anno 1932 terugkeren naar hun thuis in Mississippi en er een juke joint openen – een bar voor zwarten met meedogenloos ophitsende bluesmuziek. Cooglers verhaal speelt zich af op 24 uur en brengt een myriade aan personages in beeld, waarvoor hij alle tijd neemt om ze te schetsen. Het duurt een halve film vooraleer we samen met deze figuren in die bar belanden. Een markante plotwending volgt waarbij elk zal moeten vechten voor het leven, want de bar wordt aangevallen door vampiers. Blanke vampiers, wat qua intentie en beeldvorming onnoemelijk kort door de bocht is.
Het onvergeeflijk onevenwicht
‘Sinners’, met een verhaal waarbij Coogler een ruk richting horror doet, brengt de regisseur opvallend dicht bij de capriolen van cineast Jordan Peele (‘Get Out’, ‘Us’). Maar waar Peele een degelijke verteller blijkt te zijn, toont Coogler ons vooral zijn gebreken. Er zit een enorm onevenwicht in ‘Sinners’, dat met zijn 137 minuten veel te lang duurt.
Coogler hecht dermate belang aan die lange introductie van zijn personages dat zijn narratief keerpunt, met de komst van de vampiers, veel te laat in de film valt en er een afhaspelen van jewelste is. Er zitten plotgaten in de laatste acte waar een tientonner door kan en waar de logica zoek is. Een voorbeeld: tijdens de aanval van de vampiers focust de film uiteraard op het tiental personages dat we kennen. Alle andere bezoekers van de juke joint verdwijnen uit de bar en maken plots deel uit van de vampierbende die hen buiten opwacht. Daar werd stevig gesnoeid. Het is bovendien vreemd dat vampiers buiten blijven rondhangen terwijl het eerste daglicht er zo dadelijk aankomt.
De film is teveel van alles. Wat een strakke vertelling had kunnen zijn, is een te lang aanslepend volgen van een karrevracht personages. De film kent met Smoke, Stack en met muzikant Sammie drie protagonisten, wat ongemeen hard tegen de film werkt. We begrijpen de nood aan de dubbelrol van Jordan niet. Het leidt tot verwarring. Omdat Coogler iedereen ten voeten uit wil schetsen, krijg je sommige scènes ook twee keer. Smoke zoekt zijn liefje van vroeger terug op en papt met haar aan. Enkele scènes later zoekt Stack zijn liefje van vroeger terug op… en papt met haar aan. Een aantal ideeën getuigt ook van enorme smaakloosheid – de overleden baby terugzien in de slotscènes is een voorbeeld.
De tot in de treurnis herhaalde verontwaardiging
Dat blanke personages hier als slechteriken van dienst worden geportretteerd zonder enige verfijning – ze zijn ofwel vampier ofwel lid van de KKK – stemt ons droevig. We begrijpen de ziedende onmacht die bij het aankaarten van de black experience en racisme hoort. We snappen waar die woede vandaan komt – het is een onrecht dat gebruld moet worden om gehoord te worden.
Maar dat brullen in cinema kent geen einde en geen evolutie. Het staat een constructieve dialoog in de weg en zo trapt ‘Sinners’ in de val waar vele soortgelijke films in lopen. Coogler levert geen enkele bijdrage in het weldoordacht behandelen van de aangekaarte thematiek, integendeel. We hebben zijn verontwaardiging al talloze malen moeten ondergaan en vaak stukken beter.
Geen meubelen meer
Er zijn nog vele zaken die scheef zitten. De film is te donker gefotografeerd – een probleem dat we vaak zien de laatste tijd. We vinden Michael B. Jordan niet zo een goede acteur, ook al begrijpen we de aantrekkingskracht. Hij timmert met zijn rollen naar onze mening te beredeneerd aan zijn imago en zet allesbehalve personages van vlees en bloed neer. De backstory van Smoke en Stack is flinterdun en hun motivatie roept vragen op. We zagen ook verschillende momenten in de eerste helft van de film die we geschrapt zouden hebben.
Halfweg de film zit er een lang ononderbroken shot dat de hele zwarte muziekgeschiedenis samenbalt. Het is een fantastische scène die prachtig gerealiseerd werd. Dat het op geen enkele manier de meubelen redt, toont hoe zwaar alle problemen van de film doorwegen. Met de hand op het hart, ‘Sinners’ zal de tand des tijds niet doorstaan.
‘Sinners’ speelt nu in de bioscoop.
