‘Dealer’ heeft zijn gebreken, maar levert bij momenten wel straffe cinema
‘Dealer’ (2021) 
Corona dreigde tot tweemaal toe roet in het eten te gooien, maar Jeroen Perceval heeft zijn passieproject dan toch kunnen afmaken. ‘Dealer’ is een verhaal over ontmoetingen, (gebrek aan) liefde en vooral heel veel drugs.
Ouwe Rukker
Bij het verlaten van de zaal zal er slechts één vraag op eenieders lippen branden: “Heb ik nu net Ben Segers vol op camera zien rukken?”. Het antwoord is helaas positief. Het moet van de ‘Eveline’-affaire geleden zijn dat we een BV zichzelf nog zó vol overgave zagen vuistvogelen. In ‘Dealer’ is het nochtans wél de bedoeling dat het hele plaatje vervuld is van een gênante vulgariteit. Het simpele verhaaltje wordt aangedikt met interessante personages en nog enkele van zulke memorabele scènes. De grofgebekte tiener Johnny (Sverre Rous) schuimt de Antwerpse straten af op zoek naar junkies die cocaïne van hem willen kopen. Nadat hij op een avond de beroemde acteur Anthony Ophoff (Ben Segers) ontmoet, ontstaat er een bijzondere vriendschap tussen de twee. Johnny vindt in de drugsverslaafde Anthony de vaderfiguur die hij nooit heeft gehad.
Sverre Rous draagt ‘Dealer’ op zijn jonge schouders als een echte routiné. Zijn grofheid maakt Johnny niet bijster sympathiek en toch slaagt Rous erin om je mee in zijn verhaal te nemen. Straf voor iemand die met moeite zijn laatste melktand ingewisseld heeft. Veerle Baetens als de psychotische moeder van Johnny stelt, zoals steeds, niet teleur, maar haar rol in het verhaal blijft beperkt. En jawel, Ben Segers kan veel meer dan enkel een stuntelige Kempenaar spelen.
Ondanks de sterke prestaties van de hele cast, steekt Bart Hollanders er toch nét bovenuit. Een rol als stompzinnige drugsdealer met aanzienlijk veel screentime is natuurlijk best dankbaar. Met zijn stem een octaaf of twee hoger dan anders, tattoo’s als Robert De Niro in ‘Cape Fear’ en de lichtzinnigheid en het luie oog – een aangeboren trekje van de acteur zelf – van Brad Pitt in ‘Twelve Monkeys’ ziet Hollanders er tegelijk zowel zwak als gevaarlijk uit. Alle verhoudingen in acht genomen, moet hij voor die twee grootheden zelfs niet onderdoen. Randy Paret lijkt helemaal vergeten.
Coke en Clichés
Maar ‘Dealer’ is vooral de film van Jeroen Perceval. Zijn talent blijkt niet alleen vóór, maar ook achter de camera te zitten. Perceval maakt uitstekend gebruik van kleuren en dankzij een goede belichting brengt hij de talrijke nachtclubs en andere donkere krochten die Antwerpen rijk is tot leven. Het op zijn eigen jeugd gebaseerde scenario mag dan wel voorspelbaar en clichébeladen zijn, de dialogen zijn dat niet. Op twee korte momenten na – bij iets té gefabriceerde verwijzingen naar ‘Samson & Gert’ en vervolgens ‘F.C. De Kampioenen’ – voelen de gesprekken erg natuurlijk aan.
Het grootste probleem zit hem in de plot zelf. Het verhaaltje an sich is te dunnetjes om te blijven boeien. Sommige scènes zijn ook wat lang uitgesponnen, waardoor er gerust tien minuten geknipt hadden kunnen worden. Gelukkig is Perceval handig genoeg om zijn schoonheidsfoutjes goed te maken. Hij doet vermoeden dat achter iedere gevel in de grootste stad van België taferelen kunnen schuilgaan waarbij er lijntjes coke van de billen van een veel te magere prostituee weggesnoven worden. En het lijkt alsof je er nog zelf bij bent ook. Nee, reclame voor een bruisende stad is het niet. Bart De Wever zal op het volgende team building weekend van het Antwerpse schepencollege allicht verkiezen om nog eens ‘Zot Van A’ op te zetten.
