Matt Damon en Ben Affleck laten met ‘Air’ een nieuwe wind waaien in Hollywood
‘Air’ (2023) 
In november van afgelopen jaar stelden Ben Affleck en Matt Damon hun nieuwe productiebedrijf Artists Equity voor. Met het bedrijf willen de boezemvrienden opbrengsten en middelen meer naar de creatieve krachten laten stromen, in tegenstelling tot de huidige trend waarbij kwantiteit vaak boven kwaliteit staat. Wie weet spreken we over een aantal decennia van een mijlpaal in de filmgeschiedenis. Het startschot heet ‘Air’ en is alvast veelbelovend.
Een gok op de G.O.A.T.
We schrijven het jaar 1984. Sportgigant Nike domineert de markt van de loopschoenen, terwijl de basketbalafdeling op sterven na dood is. Marktleiders Converse en Adidas trekken de beste atleten aan en maken de hipste schoenen. Nike is voor lopers. Nike is saai.
De hardwerkende basketbalfreak Sonny Vaccaro (Matt Damon) is zowat de enige marketeer bij Nike die nog ambitie heeft om zijn afdeling uit het slop te trekken. In plaats van het beperkte budget uit te geven aan contracten van drie of vier subtoppers, wil Sonny alles op één paard wedden: de twintigjarige Michael Jordan. De jonge belofte moet echter niet weten van Nike. Hij wil Adidas dragen. Bovendien staan marketingdirecteur Rob Strasser (Jason Bateman) en CEO Phil Knight (Ben Affleck) weigerachtig tegenover de uiterst riskante zet, ook al omdat ze weten dat Sonny van nature wel een handje weg heeft van kaarten en dobbelstenen.
Hoe het hele verhaal afloopt, is geweten. Michael Jordan tekent bij Nike, wordt de G.O.A.T. van het basketbal en ontketent eigenhandig een revolutie in de sportmarketing. ‘Air’ is dan ook geen film die op de verrassing speelt. Meer nog, het is zelfs geen film over basketbal. Op wat archiefbeelden na komt de sport niet in beeld.
Wat wel in beeld komt, zijn gesprekken. Discussies tussen collega’s. Drama op de werkvloer, niet op het veld. De film is gebouwd rond Michael Jordan, maar gaat eigenlijk over hoe zelfs een miljardenbedrijf soms alles moet riskeren om aan de top te blijven, hoe jobs op het spel worden gezet voor een onzekere uitkomst en de spanningen die daar mee gepaard gaan. De keuze om Michael Jordan als personage niet in beeld te brengen, wordt vaak bekritiseerd, maar komt daardoor de dramatische focus van ‘Air’ net ten goede.
Geroutineerd en doorspekt
Ben Affleck, ondertussen geroutineerd regisseur, weet ondertussen hoe hij zulke drama’s moet maken. Zwaarmoedige momenten worden met respect behandeld en van de luchtige momenten maakt Affleck gebruik om de camera te laten swingen. De hele film gaat aan een rotvaart vooruit en is even snel voorbij als de lancering van een SpaceX-raket. En een streepje eighties-muziek kan ook nooit kwaad. ‘Air’ past in de categorie van feel-gooddrama’s zoals ‘King Richard‘ er ook eentje is.
Die balans tussen drama en feel-good is tevens in het met humor doorspekte scenario te vinden. Doorspekt is ook Matt Damon, die dankzij een subtiele fat suit sympathieker oogt dan ooit en die dé geknipte man is om de sterke cast te leiden. Onder meer Jason Bateman en Viola Davis staan sterk te spelen en Chris Tucker tatert als vanouds iedereen onder tafel.
‘Air’ belooft alvast veel om naar uit te kijken voor de fans van Ben Affleck en Matt Damon. Als hun volgende projecten, waarin ze trouwens niet allemaal zelf acteren, een gelijkaardig niveau halen, heeft Hollywood er een speler bij waar iedereen rekening mee zal houden.
‘Air’ speelt momenteel in de bioscoop.
