‘Mank’ biedt glorieuze kijk op Hollywood als kruispunt tussen politiek en filmmagie
‘Mank’ (2020) 
Wees gewaarschuwd: David Finchers jongste film mag dan wel een met stijl gedraaide evocatie zijn van het Hollywood van weleer, een geparfumeerde Valentijn is de film allesbehalve. Wat je wel krijgt, is een vinnige kijk op Hollywood als intersectie tussen politiek en filmmagie, een film waar ego’s hoog oplaaien, de alcohol welig vloeit en de filmbonzen nog hun stempel drukten. Gary Oldman vertolkt Herman Mankiewicz (Mank voor zijn drinkebroers), scribent van dienst die ons door de wandelgangen van Hollywoods filmfabriek leidt.
Mank is een egomanische bon vivant, charlatan en de schrijver achter ‘Citizen Kane’, door velen bestempeld als de beste film aller tijden. Een auto-ongeluk kluistert hem aan het bed, waar hij, in opdracht van Orson Welles, het scenario voor Citizen Kane dicteert aan zijn Britse typiste Rita Alexander (Lilly Collins). De film leidt ons vervolgens via flashbacks langs een resem figuren die later een hevige invloed zouden hebben op Manks scenario: mediamagnaat William Randolph Hearst (Charles Dance), zijn amante filmster Marion Davies (Amanda Seyfried) en de meest roemruchte figuren aan het vooroorlogse Hollywoodfirmament.
Niet traditioneel
David Fincher is weinig geïnteresseerd in een braafjes geschoten Making of Citizen Kane. In de plaats krijg je niet alleen een tijdsportret dat zwelgt in nostalgie, maar ook een labyrintische, licht-archaïsche trip doorheen de politiek van Hollywood. ‘Mank’ schuwt de conventies van de traditionele biopic en opteert voor een caleidoscopische kijk op het leven van de protagonist. De vertelstructuur die zigzagt tussen verschillende tijdsperiodes is duidelijk gelicht uit ‘Citizen Kane’, maar sluit vernuftig aan bij de benevelde geest van Mankiewicz zelf. Voor het scenario deed Fincher beroep op een met stof beslagen draaiboek dat zijn vader Jack Fincher neerpende aan het begin van de jaren ’90. Maar ‘Mank’ is gelukkig een tijdloos verhaal dat zelfs naadloos aansluit bij de Hollywood besognes van vandaag. Of hoe er weinig verschil is tussen een studiosysteem dat aan het wankelen werd gebracht door de Grote Depressie of de pandemie van 2020.
De film bevat genoeg bijtende oneliners die Gary Oldman met zichtbaar genoegen tussen de tanden knarst en de rat-a-tat van de dialogen geven het gevoel alsof je in een betere screwball bent beland, al kun je je niet van de indruk ontdoen dat ‘Mank’ de focus en precisie mist om echt een blijvende indruk te maken. Het is misschien ironisch dat in een film over een notoir scenarist, het scenario misschien wel het grootste euvel vormt. De film probeert te veel hooi op de vork te lichten, met een uitgewaaierd narratief dat nooit echt volledig tot zijn recht komt. Het basismateriaal zou misschien een perfecte (mini)serie kunnen opleveren, maar in filmvorm komen verschillende verhaallijnen niet helemaal tot hun recht.
Lees verder onder de video.
Gouden Hollywood
Als evocatie van het gouden Hollywood is ‘Mank’ echter een pareltje. De monochrome zwart-witfotografie van Erik Messerschmidt is om van te smullen en de soundtrack van Atticus Ross en Trent Reznor baadt in voorliefde voor het oude Hollywood. De cast is uitstekend op dreef, met Gary Oldman voorop als geslepen hofnar en Amanda Seyfried als Hollywood starlet met geslepen tong.
‘Mank’ is een film waarin je je gemakkelijk kunt verliezen en liefhebbers van het oude Hollywood hebben er zeker een vette kluif aan. Al had ‘Mank’ misschien een Fincher grand cru kunnen zijn en blijft de film slechts steken op vermakelijk niveau.
