Een avondje fun met Dick Cheney
‘Vice’ (2018) 
Waar is de tijd dat we nog dachten dat George W. Bush de slechtste president was in de geschiedenis van de Verenigde Staten? Dat figuren als Dick Cheney, Donald Rumsfeld en Colin Powell de wereld wijsmaakten dat Irak massavernietigingswapens had, om zo dat land eens goed plat te bombarderen. In vergelijking met wat de administratie van Trump allemaal vermag, lijkt wat voorgenoemde heren gepresteerd hebben eerder klein bier. ‘Vice’ probeert ons echter – eerder succesvol – van het tegendeel te overtuigen en trekt ook meteen een lijn naar het huidige beleid.
‘Vice’ focust op de machtigste figuur uit de Bush-administratie, Dick Cheney. De film opent met de jonge Dick, een college drop-out die na een zoveelste dronken vechtpartij een ultimatum krijgt van zijn grote liefde Lynn. Zijn zaakjes op orde krijgen of zij is weg. Hij kiest voor het eerste. Vanaf dat moment is hij een doorgedreven mannetjesputter met een duidelijke focus: carrière maken en zo veel mogelijk macht verwerven. Hij klimt snel op onder de vleugels van Donald Rumsfeld en werkt in de regeringen van Nixon, Ford en Bush senior. Maar het is pas als vice-president van George W. Bush in de jaren 2000 dat hij de meeste macht naar zich toe trekt en de koers van de Verenigde Staten ingrijpend verandert.
Wat we deze film niet kunnen verwijten, is dat hij niet entertainend is. Het tempo ligt meestal hoog en er gebeurt erg veel, waardoor de lange speelduur geen probleem vormt. En onwillekeurig begon een deel van ons ergens halverwege de film toch wat voor Dick te supporteren, die vanuit zijn rol van underdog sluipenderwijs de politieke ladder beklimt. De film plaatst wel handig schokkende beelden van de gevolgen van een beslissing onmiddellijk na het achteloos nemen ervan, wat deze gevoelens van sympathie snel counterde.
Onder meer door dit soort technieken doet het geheel soms wel wat chaotisch aan. Een zeer lange periode moet in beeld gebracht worden en de context ontbreekt vaak. Op het einde van de film vraag je je dan ook nog steeds af wie Dick Cheney nu eigenlijk is of wat zijn drijfveren waren. Ging het hem enkel om de macht? Een drang om zich te bewijzen? Was hij werkelijk zo harteloos? Liefdevolle scènes met zijn vrouw en twee dochters tonen een ander beeld.
Nu goed, regisseur Adam McKay wou vermoedelijk geen waarheidsgetrouwe karakterschets of een historisch correct docudrama maken. Hij probeert een belangrijke periode uit de geschiedenis op een komische en licht verteerbare manier te brengen, zoals hem dat uitstekend gelukt was met voorganger ‘The big short’. Hier werkt de formule echter minder goed. Sommige metaforen – een vis die aan de haak wordt geslagen wanneer Cheney Bush zover krijgt hem allerhande bevoegdheden te geven – zijn wel erg opzichtig en niet alle grappen zijn even geslaagd. Al moesten we wel stevig gniffelen met de droge manier waarop Dick zijn zoveelste hartinfarct aankondigt aan zijn familie.
Christian Bale kwam voor zijn hoofdrol maar liefst 20 kilo bij en slaagt er op een of andere manier in Cheney neer te zetten als kleurloos, maar toch hypnotiserend. Amy Adams is uitstekend als zijn ambitieuze vrouw Lynn. Beiden waren genomineerd voor de Oscars, maar grepen naast een beeldje.
In totaal had de film acht Oscarnominaties te pakken. Dat leek ons vooraf sterk overdreven. Enkel de troostprijs voor make-up en hairstyling werd binnengehaald. Er zijn dan ook een pak betere films gemaakt het voorbije jaar, maar amusant is deze wel.
