‘Stranger things’-actrice bij de pinken als zus van Sherlock Holmes
‘Enola Holmes’ (2020) 
Je wist niet dat Sherlock Holmes naast broer Mycroft ook nog een zus had? Dat kan! Want in de klassieke detectiveromans van Sir Arthur Connan Doyle is er helemaal geen sprake van Enola Holmes. Zij zag voor het eerst het literaire levenslicht in 2010 in ‘The case of the missing marquess’ van Nancy Springer, de eerste van zes zogenoemde youngadultromans rond de Holmes-zus.
Dat verhaal vormt de basis voor deze Netflixverfilming, die ook op een jongvolwassen publiek gericht is, maar dat met zoveel schwung doet dat het ook voor een ouder publiek een plezante trip is.
En het ís een trip die Enola (Millie Bobby Brown, Eleven uit ‘Stranger things’) onderneemt, van het platteland waar ze met haar gewiekste moeder (Helena Bonham Carter) woont naar de drukte van een 19de-eeuws Londen. Want de film is nog maar goed en wel begonnen en moederlief verdwijnt op het eerste zicht zonder boe of bah. Wanneer haar broers Sherlock (Henry Cavill) en vooral Mycroft (Sam Claflin) haar daarop willen droppen in een internaat dat van meisjes ladies moet maken – de horror! – neemt ze de benen, op zoek naar haar moeder.
Enola moet vechten voor haar plaats in een wereld in verandering, waarin vrouwen stilaan opkomen voor meer rechten.
Het is bij die zoektocht dat ze botst op een jongeman die al evenzeer op de loop is. Ook al voor zijn familie, maar om heel andere redenen. Al gauw krijgt Enola’s verhaal een veel grotere dimensie: in een wereld in verandering (waarin vrouwen stilaan opkomen voor meer rechten) moet ze vechten voor haar plaats daarin, voor haar vrijheid, zelfs haar leven én dat van de jongeman (Louis Partridge).
‘Enola Holmes’ is een verfrissende insteek in de wereld van Sherlock Holmes. Verfrissend omdat Sherlock zelf niet het verhaal drijft, maar eerder gadeslaat hoe zijn kleine zus niet minder bij de pinken blijkt dan hijzelf. Verfrissend omdat Millie Bobby Brown duidelijk veel plezier beleeft aan haar rol en regelmatig de vierde muur doorbreekt door de kijker rechtstreeks aan te spreken en die deel te maken van haar gedachtenproces. Mét de nodige humor. Verfrissend omdat Harry Bradbeer (die hiervoor voornamelijk tv regisseerde, waaronder het geroemde ‘Fleabag’) een snedige regie voert, passend bij de jonge aanpak, maar toch klassieker dan in de Sherlock-films van Guy Richie. Met een paar mooie auditieve scène-overgangen en onverwachte opkijkmomenten.
Het mysterie dat Enola hier ontrafelt mag dan niet zo spectaculair zijn – zelfs al is er een twist die je misschien niet zag aankomen – toch boeit het aan elkaar gelinkte parcours van twee jonge mensen van begin tot einde, en voert het je misschien in gedachten zelf terug naar je late tienerjaren. En aangezien het in ‘Enola Holmes’ bij moment best spannend werd, zouden wij het alvast niet erg vinden mochten ook de andere boeken in de reeks hun weg naar Netflix vinden.
