‘Gung Ho 4’ is erg levendige concurrentie voor Walking Dead
Benjamin Von Eckartsber & Thomas von Kummant, ‘Gung Ho 4: Woede’ 
Door het jammerlijke overlijden van uitgever Peter van der Heijden kwam er een einde aan het leuke Strip2000 en ook hun meer op volwassenen gerichte avonturenlabel Gorilla. Dat betekende ook meteen de stopzetting van de reeks ‘Gung Ho’. Gelukkig beseften ze bij Uitgeverij Silvester dat deze reeks te goed was en te veel potentieel had om begraven te worden in de put van onvoltooide, vertaalde stripreeksen. In 2018 brachten ze het derde deel uit met tevens een herdruk van de eerste twee delen. En nu ligt dus deel 4, ‘Woede’, in de winkels.
In de nabije toekomst werd de mensheid bijna volledig uitgeroeid door een ‘witte plaag’, een ras van aapachtige en bloeddorstige monsters die door hun snelheid, kracht en overtal de mensen zware verliezen toebrengen. Zo erg dat er maar enkele overlevers overblijven in steden en versterkte kampen. Alle kinderen en volwassenen weten dat ze best binnen de grenzen van het kamp blijven, maar wat ‘Gung Ho’ origineel maakt is dat het focust op pubers die lak hebben aan grenzen, zowel figuurlijk als letterlijk. In ‘Woede’ gaan de jongeren zonder toelating op zoek naar de verbannen Archer, maar alles loopt natuurlijk niet zoals gepland…
De actie in deze spannende reeks voltrekt zich tussen mensen en ‘rippers’, zoals de monsters genoemd worden, tussen volwassenen en pubers, en ook nog eens tussen de pubers onderling, want je weet wel: op die leeftijd zijn ze onhandelbaar. Genoeg actie dus om 5 delen te vullen, al zou het mij niet verwonderen dat de serie na de vijf geplande albums nog doorloopt.
Zelfs voor een geoefende striplezer doen de tekeningen van deze post-apocalyptische reeks een beetje vreemd aan doordat tekenaar Thomas von Kummant (bekend van ‘Kroniek der onsterfelijken’) geen zwarte contourlijnen gebruikt. Het is Photoshop, maar dan in de best mogelijke betekenis. De kunstenaar overtekent geen foto’s, maar gebruikt de modernste middelen te zijner beschikking om uit te blinken. En dat doet hij: de prenten ogen afgelikt, maar ook sfeervol, de actiescènes zijn indrukwekkend en toch overzichtelijk, en de beeldtaal zit hem duidelijk in de vingers.
Goed getekend of niet, zonder een aangrijpend verhaal blijft het niet boeien. Maar gelukkig presteert scenarist Benjamin Von Eckartsber op hetzelfde topniveau. Zoals bij de beste reeksen in dit genre draait het niet om de dreiging van buitenaf, zoals bij ‘Walking Dead’ de zombies niet het grootste probleem zijn, maar zorgen de overlevers onderling voor de grootste problemen. Ook bij ‘Gung Ho’ zijn de rippers niet het grootste gevaar, maar de medemens. De scenarist neemt ons nu al vier albums op sleeptouw en hij weet ons blijvend te boeien door de karakters die steeds wat meer van zich bloot geven.
We beseffen ook wel dat dit een buitenbeentje is, maar graag hadden we van deze reeks toch ook een goedkopere, slappekaftversie gezien zodat ze kon concurreren met minder goede, maar commercieel succesvollere reeksen als ‘Tango’, ‘Largo Winch’ of de zoveelste ‘Jeremiah’.
Voor diegenen die de vorige delen al gelezen hadden, zal deze recensie overbodig geweest zijn want ze zullen toch al overtuigd zijn dat dit een verplichte aankoop is. Voor de anderen: haal gerust de hele serie in huis. Woede zal niet ons deel zijn na deze aanprijzing, want u zult nadien ook overtuigd schreeuwen: gung ho!
