De Vliegers caravan met levensvragen wiebelt
Evelien De Vlieger, ‘Caravandagen’ 
Evelien De Vlieger (1969) is vooral bekend als auteur van jeugdboeken. Twee jaar geleden trok ze zich terug in een caravan die achter in haar tuin staat. Ze verbleef er om zich te bezinnen en te schrijven. ‘Caravandagen. Reis naar het einde van de tuin’ is de neerslag van dat alles.
Drie seizoenen lang was haar enige bedoeling om al lezend en schrijven weer tot zichzelf te komen. Het gevolg van een depressie? Een burn-out? Of de overgang? De lezer heeft er het raden naar omdat de auteur nauwelijks in haar binnenwereld afdaalt, laat staan er uitgebreid over schrijft.
Ondanks de afzondering is alles op de buitenwereld gericht en blijft de innerlijke wereld van de ik-verteller onderbelicht. Zelfreflectie en analyse worden vervangen door met verve geschreven passages over alles wat zich buiten de caravan afspeelt. Scharrelende kippen, vogels van divers pluimage, vlinders die ze via een natuurgids identificeert en Poolse arbeiders die haar woning aan het verbouwen zijn. Voeg bij dit alles nog haar kinderen, een grotendeels afwezige echtgenoot Hans, plus de boeken waarmee ze zich heeft omringd in de hoop dat ze soelaas brengen, en het plaatje is compleet. Of is al lezend op zoek gaan naar troost en mogelijke oplossingen niets meer dan een illusie?
‘Nu ik nergens meer iets van snap, kan ik evengoed poëzie lezen. Hardop zelfs, als het goed is. Misschien leer ik ook nog eens te spelen met taal. In mijn hoofd sla ik soms een bladzijde om die nog wit en onbeschreven is, voor je weet maar nooit.’
Lezen en schrijven – bang om op consultatie te gaan bij een therapeut? – om zichzelf uit een meer van depressie en moedeloosheid te trekken?
‘Stoppen met schrijven dan maar? Dat weet ik nog zo niet. Door te schrijven zit ik niet stil. Als ik hier niet zou schrijven, zou het besef van wat ik nog allemaal moet verliezen mij dreigen te verpletteren.’
Ook al reist ze zogezegd voortdurend verder in zichzelf, pas naar het einde van het boek – het heeft iets van een ultieme kunstgreep – durft ze zichzelf recht in de ogen te kijken. Al was het maar om die nagenoeg allesomvattende zinnen neer te pennen: ‘Je kunt je afvragen of dit het leven is, in de achtertuin komen zitten en af en toe een zin intikken. Het is in elk geval efficiënter gebleken dan wat voor gesprek of pil ook. Verinnerlijking kost niets.’
Het is een bedenking waardoor deze roman in zijn totaliteit niet op een hoger niveau wordt getild. Ondanks de vaak fonkelende stijl is het tevergeefs zoeken naar harmonie tussen inhoud en vorm.
‘Caravandagen’ wiebelt bij gebrek aan stevige structuur, waarbij belangrijke levensvragen niet worden beantwoord.
