Moshfegh verrast met horror en komedie in een vergeten dorp
Ottessa Moshfegh, ‘De dood in haar handen’ 
Na haar bestseller ‘Mijn jaar van rust en kalmte’ en haar roman ‘Eileen’, weet Ottessa Moshfegh de lezer dit keer te verrassen met ‘De dood in haar handen’. Een geslaagde combinatie van spanning en horror met als toemaatje een portie komedie. Kortom, een fascinerende leeservaring.
De insteek lijkt onwaarschijnlijk. Tijdens een van haar dagelijkse wandelingen met haar hond Charlie vindt Vesta Gul, het hoofdpersonage, in het bos een handgeschreven briefje. Niets meer dan enkele geheimzinnige regels tekst: ‘Haar naam was Magda. Niemand zal ooit weten wie haar heeft vermoord. Ik was het niet. Hier ligt haar lichaam.’
Het vermoeden is groot dat je te maken hebt met een klassieke whodunit. Het tegendeel is waar. Enkele alinea’s verder zit je al volop in een psychologische roman, waarvan de teneur bepaald wordt door het gegeven dat Moshfegh zich niets gelegen laat liggen aan haar grenzeloze fantasie, zonder dat ze daarbij haar grip verliest op de gebeurtenissen waarin ze Vesta terecht laat komen.
In haar zoektocht naar de potentiële moordenaar wordt langzamerhand duidelijk wat voor type vrouw ze is. Een bejaarde weduwe, allesbehalve sympathiek en soms onbetrouwbaar, die een solitair leven leidt in Levant, een vergeten dorp met ogenschijnlijk bizarre bewoners die ze wantrouwt. Naarmate het verhaal vordert neemt haar verleden het over van een obsessioneel zoeken naar een dader. Zo blijkt haar relatie met haar overleden man niet altijd optimaal te zijn geweest. Hij leefde als academicus in een aparte wereld en aarzelde niet om aantrekkelijke studentes te versieren. Het beeld dat ze van hem meedraagt is niet bepaald fraai.
‘Ik wist precies wat Walter zou zeggen (…) Je bent net een klein vogeltje, een musje, maar je probeert een havik te zijn. Daar heb je gewoon de geestelijke kracht niet voor. Je bent maar een klein ding. Doe je best en scharrel wat rond. Doe een dansje, veeg de vloer. Mijn lieve gevederde vriendinnetje, de dood, dat is niks voor jou.’
Een van de talloze fragmenten waarin Moshfegh de menselijke psyche blootlegt of aantoont hoe leugens om bestwil uiteindelijk een menselijke relatie vertroebelen.
‘De dood in haar handen’ is geschreven in een gepolijste stijl, in een vorm die een wereld oproept waarin de aliënatie nooit ver uit de buurt is. Een roman waarin fictie en realiteit elkaar op een uitzonderlijke manier in evenwicht weten te houden.
Vertaler: Lidwien Biekmann, Tjadine Stheeman
