In ‘Nooit meer alleen’ van Ephameron is de cirkel rond
Ephameron, ‘Nooit meer alleen’ 
Al in eerder werk toonde Ephameron dat haar pseudoniem niet willekeurig gekozen is. Het ongrijpbare, voortdurend veranderende leven speelt namelijk vaak een hoofdrol. Ook in haar nieuwste beeldverhaal ‘Nooit meer alleen’ valt op hoe vluchtig zelfs iets onomkeerbaar als het ouderschap kan zijn. Het werk is deel van het doctoraat in de Kunsten waaraan ze een aantal jaar geleden begon. Daarin staat het moederschap aan het begin van de 21ste eeuw centraal. Via haar beelden probeert ze de impact en evolutie ervan te onderzoeken.
‘Nooit meer alleen’ begint dan ook met het prilste begin, de kinderwens. Wanneer die vervuld wordt en de moeder haar kind draagt, ontvouwt zich een intiem verhaal waarin alle levensfases aan bod komen. Vol tederheid, maar evenzeer met de nodige hardheid, schetst Ephameron het onstaan van de unieke band tussen moeder en kind. De moeder begeleidt hem bij elke stap van het opgroeien, maar beseft daarmee ook dat het onvermijdelijk is dat ze zal moeten leren haar kind los te laten.
Zoektocht
De weergave van dat alles gebeurt voornamelijk via beelden. Om de uniciteit van de moeder-kindrelatie zoveel mogelijk te laten spreken, kiest Ephameron ervoor om het onderwerp uit te puren. Enkel de essentie blijft over, die heel duidelijk tot uiting komt in symbolen zoals dat van de cirkel. Het geeft dit werk iets abstracts, maar biedt daarmee ook ruimte aan de lezer om er zijn eigen verhaal in te lezen. Het benadrukt nog meer de onmogelijkheid om iets dat zo universeel is terug te brengen tot het anekdotische niveau.
Je voelt heel sterk hoe dit beeldverhaal in de eerste plaats een zoektocht geweest is naar iets dat zich zo moeilijk in woord of beeld laat vangen. Beelden lopen in mekaar over, bruuske lijnen van een kindertekening onderbreken de zachte aquarels, de schaarse tekst lijkt zelf naar woorden te zoeken. Het contrast tussen de onvoorspelbaarheid van een kind en de controle waarnaar de moeder op zoek is, valt niet te ontkennen.
Met ‘Nooit meer alleen’ – die titel alleen al – weet Ephameron haar onderwerp heel precies te benaderen. Alsof de symbolische cirkel de roos is waar ze op mikt. Zowel letterlijk als figuurlijk zit er heel veel ruimte in dit werk. Je voelt daardoor dit verhaal als het ware ademen, het leven dat erin zit. Het is altijd boeiend werk te lezen dat dicht bij de auteur ligt. Nog boeiender wordt het wanneer je vanop de eerste rij ook mag meevolgen bij de zoektocht naar zo’n werk. In ‘Nooit meer alleen’ levert dat een verhaal op dat ondanks Ephamerons kenmerkende ongrijpbaarheid, toch voelbaar wordt en je meesleurt. Straf!
