Jomme is terug met vernieuwde klassieker ‘De Haaienrots’
Conz, ‘Jomme 3. De Haaienrots’ 
Jommeke telt inmiddels al meer dan driehonderd titels. Nu krijgt een echte Jommekesklassieker voor de derde keer een remake door een andere Vlaamse stripauteur onder de vorm van ‘Jomme’. Griffo beet de spits af met ‘Jacht op een voetbal’, waarna Steven Dupré volgde met ‘Paradijseiland’. Dit jaar is die eer weggelegd voor Constantijn Van Cauwenberge, aka Conz. Eerder werkte hij mee aan het hommagealbum ‘Boemerang’ van ‘Suske en Wiske’. Nu brengt hij hulde aan grootmeester Jef Nys met zijn eigen versie van het 93ste album uit 1979, ‘De Haaienrots’.
Het verhaal start in de tuin van Jomme, waar hij al snel met de vliegende bol wordt opgehaald om naar ‘La Réunion’ te vliegen. De professor is er op onderzoek naar haaien die er vroeger zwommen, maar nu niet meer. Via de duikboot, de plastieken walvis, moeten Jomme, Fille, Roos en Anne op zoek naar oplossingen. Al snel komen ze terecht bij de ‘Haaienrots’ en komen ze in confrontatie met professor Terragoras, die professor Gobelijn ontvoerde. Jommes verwarde vriend moet de kwaadaardige wetenschapper bijstaan in het ontwikkelen van zendertjes die mensen hypnotiseren en indoctrineren. Het is dus aan het blonde jongetje en zijn kompanen om de kwaadaardige professor Terragoras een spaak tussen de wielen te steken.
Stick figures
Toegegeven, op het eerste gezicht doen de personages van Conz een beetje denken aan stick figures en ogen ze wat ‘eenvoudig’ getekend. Maar het talent van Conz laat zich zien wanneer hij zijn kaders opentrekt. Zijn tekenwerk bevat veel schwung en het kleurenpalet is erg uiteenlopend. Scenariogewijs kunnen we weinig nieuws toevoegen, aangezien dit een remake-hommage is, maar in vergelijking met zijn voorgangers toont Conz meer durf om zijn persoonlijke toets te geven aan het album. Ook voegt hij een extra laag toe door de treffende gelijkenissen tussen Terragoras en het nazisme. Dat zie je in het logo terug (zwart-wit-rood), maar ook de indoctrinatie en alleenheerschappij zijn gemeenschappelijke punten.
Braaf, maar kwaliteitsvol
In de hommagereeks van ‘Jommeke’ hoef je geen al te gekke dingen te verwachten. Verlekker je dus niet op ‘Amoras’-toestanden waar de auteurs destijds carte blanche kregen om iets te doen met ‘Suske en Wiske’. Wat je wel voorgeschoteld krijgt, is een toffe herwerking van een klassieker, opgesmukt met een frisse tekenstijl. ‘Jomme’ blijft dus een ietwat braaf overkomende reeks, maar daardoor kunnen de hommagealbums zowel jong als minder jong bekoren. Wij sloten onze lectuur alvast af met een tevreden gevoel.
