‘Blackbeard’ heeft alles voor een legendarisch verhaal
Jean-Yves Delitte, ‘Blackbeard 1- Knoop ze op!’ 
Er was eens, lang geleden, in de 18e-eeuwse Caraïben… een piraat. Niet verwonderlijk, gezien de piraterij toen booming business was. Een van de meest legendarische zeerovers is Edward Teach, alias Blackbeard (of Zwartbaard, maar Blackbeard bekt beter). De uit Bristol afkomstige zeerover had in zijn eigen tijd al een heuse reputatie opgebouwd. Zo kaapte hij in zijn carrière minstens twintig schepen met zijn ‘Queen Anne’s Revenge’.
Auteur Daniel Defoe als sleutelfiguur
Genoeg stof tot inspiratie dus voor tekenaar-scenarist Jean-Yves Delitte. Hij vertelt een avontuur van Blackbeard in twee delen, waarvan dit het debuutalbum is. Als verteller gebruikt hij het personage van Daniel Defoe, wereldberoemde schrijver van onder andere Robinson Crusoe. In dit album zien we hoe de Engelse romanschrijver van gevangenis naar gevangenis trekt om met piraten te praten.
Daarnaast gebruikt de schrijver zijn connecties ook om misverstanden aan de kaak te stellen. Dit in tijden waarin gerechtigheid vaak zo snel gaat, dat er meer dan eens een onschuldige aan het koord bungelt. Dit lijkt het geval te zijn in december 1721. In de kille Londense kelders schreeuwt een man zijn onschuld uit, hoewel hij bevestigt dat hij inderdaad samenwerkte met de beruchte Blackbeard. Of was de man dan toch eerder een slachtoffer in plaats van een handlanger? Zijn verhaal neemt ons mee op een avontuur vol flashbacks.
Grafisch genieten, verbaal zwoegen
Een heerlijke piratenstrip heeft drie dingen nodig: prachtig getekende boten, verraders en geweld op zee. Laat deze drie dingen nu de rode draad zijn in Delittes debuutalbum over Blackbeard. Meer moet dat niet zijn. We kennen al enkele fantastische piratenstrips, denk maar aan ‘Roodbaard’, ‘Long John Silver’, ‘De Campbells’ of Mathieu Lauffray’s nieuwste telg ‘Raven’. ‘Blackbeard’ vervolledigt dat rijtje deels. Vooral de schepen zijn fantastisch om te bekijken door alle details. Ook de inktzwarte pagina’s zijn een verstandige keuze en dragen hun steentje bij tot de duistere sfeerschepping van de gevangeniskelders. De manier waarop de auteur Blackbeard afbeeldt, is ook uitstekend gekozen: de pikdonkere klederdracht, de tattoos op zijn gezicht, de hoed die half scheef staat … Het is duidelijk dat Blackbeard de littekens des levens draagt.
In tegenstelling tot het knappe tekenwerk, trok het verhaal ons echter niet volledig over de streep. Het gepingpong tussen het heden en het verleden zorgde voor verwarring en heel wat puzzelstukjes liggen nog niet op hun plaats. Hopelijk brengt het tweede en laatste deel meer duidelijkheid, we zijn erg benieuwd.
