De Blauwbloezen in een nieuw jasje
José Luis Munuera & BeKa, ‘De Blauwbloezen 65. De oorlogscorrespondent’ 
Je kon er de laatste weken niet omheen: De Blauwbloezen krijgen (voor dit album) een andere tekenaar en scenarist. Raoul Cauvin gaf al aan dat album 64 zijn laatste album zou zijn en Lambil liep ietwat vertraging op, vandaar dat album 65 voor 64 verschijnt. De volledige uitleg én een interview met het auteurstrio kan je vinden in het ruim tien pagina’s tellende dossier vooraan in de strip. Blauwbloezen: de oorlogscorrespondent is top!
Historisch figuur
De Blauwbloezen staan erom bekend om regelmatig belangrijke figuren uit de Amerikaanse geschiedenis te betrekken. Nu is die eer weggelegd voor William Howard Russell, oorlogscorrespondent voor de Britse krant ‘The Times’. De naam zal bij menig geschiedenisliefhebber een belletje doen rinkelen, omdat hij als een der grootste oorlogsverslaggevers wordt beschouwd. Hij werd er zelfs voor geridderd in 1895.
Het verhaal draait dus ook om het beschermen van de oorlogscorrespondent door niemand minder dan sergeant Chesterfield en korporaal Blutch. Ze komen terecht bij een weeshuis, waar de jonge Daisy de scepter zwaait en haar verhaal vertelt. Intussen blijft de oorlogscorrespondent verslag uitbrengen van de oorlog en telt hij ook de doden. Daarmee trapt hij tegen de schenen van beide kampen, die clandestien afspreken om de reporter uit de weg te ruimen.
Cameo van de grootmeesters
Hoewel de thematiek iets serieuzer lijkt, blijft de humor toch overeind. Zo zijn er woordgrapjes, veinst Blutch’ paard Arabesk zijn dood wanneer hij het woord ‘aanvallen’ hoort en zien we zelfs een cameo van niemand minder dan Raoul Cauvin en Willy Lambil themselves die een brug moeten opblazen.
Grafisch zijn we ook laaiend enthousiast over Munuera’s werk. Zijn oorlogsscènes, totaalplaten, kaderkeuzes en decors zijn om bij te likkebaarden. Dat deed hij ook al bij ‘De Campbells’, ‘Betoveringen’ en ‘Zwendel’. En dat BeKa (Bertrand Escaich en Caroline Roque) toppers zijn in het komische genre, weten we ook al een hele poos. Zij bewezen zich met reeksen als ‘Rommelgem’ en ‘Voetbalgek’. In het Frans hebben ze heel wat meer lopen qua gagreeksen – hopelijk raken die ook nog vertaald. Als spreekwoordelijke kers op de taart krijgen we de eerste platen te zien van Cauvins laatste album: ‘Waar is Arabesk?’
