‘New York cannibals’ … Om van te smullen!
Boucq & Charyn, ‘New York cannibals’ 
Boucq had al een paar interessante samenwerkingen met de Amerikaanse schrijver Jérôme Charyn (‘De vrouw van de tovenaar’, ‘Duivelsmand’), maar hun echte meesterwerk kwam er met ‘Little Tulip’. Dit zwaarmoedige en zwartgallige verhaal van een overlever uit een Russisch gevangenkamp, liet diepe indruk na. Zes jaar later komt het duo met een vervolg op het verhaal.
De protagonisten zijn ondertussen 20 jaar ouder en wonen in New York City. Pavel, de tatoeëerder, probeert een rustig leven te leiden met zijn geadopteerde dochter Azami. Zij werkt ondertussen voor de politie en is een fervent bodybuildster. Als haar moederhart begint te kloppen, blijkt echter dat ze te veel steroïden heeft geslikt om zonder risico een kind te baren. Het geluk lijkt haar toe te lachen als ze een achtergelaten baby vindt in een steeg. Kon ze het kind niet adopteren zoals Pavel bij haar deed? Maar de baby blijkt niet zomaar achtergelaten en dit is het einde van het rustige leven dat de twee tot dan hadden. Het is het begin van een nachtmerrie die hen beiden tot de donkerste krochten van New York zal leiden. En daarbovenop duiken een paar demonen uit Pavels verleden op, die nog wat openstaande rekeningen met hem te vereffenen hebben.
De realistische tekeningen van Boucq zijn weer onovertroffen, zoals we van hem gewoon zijn. Net zoals hij prachtig de open, weidse sfeer kon verbeelden in de western ‘Bouncer’, weet hij ook hier perfect de claustrofobische en sombere kant van New York te vatten. Enge steegjes, duistere riolen of vervallen kerken, je hebt voortdurend het gevoel dat je daar niet wilt verdwalen.
Die sfeer is natuurlijk ook een verdienste van scenarist Charyn, die treffend de verborgen kant van een grootstad laat zien waar toeristen nog nooit van gehoord hebben. Het geheel vrolijkt hij nog op met een bont gezelschap van figuren aan de rand van de maatschappij. Pooiers, bedelaars, gangsters … allen zorgen zij voor het kleurrijk bevolken van dit misdaadverhaal. Charyn weet de karakters doeltreffend te tekenen met maar een paar dialogen.
Toch is er enig gevoel van gemis, maar dat is vooral te wijten aan het feit dat de voorganger van dit verhaal, ‘Little Tulip’, zo meesterlijk was. Je denkt soms wel eens dat minder in dit geval meer was geweest. Het verhaal verslikt zich her en der in de geloofwaardigheid. De plot waarbij de superrijken gebruik maken van het bloed van baby’s om zich jong te houden, vervalt in clichés. En de edelmoedige Pavel kan zich nogal gemakkelijk uit alle moeilijke situatie bevrijden als een soort superheld, en die zien we tegenwoordig al genoeg op het grote en kleine scherm.
Waar is de tijd van de noir-helden van Tardi, Giardino en Munoz & Sampayo. Cynische doordravers in realistische verhalen die meer klappen kregen dan ze konden uitdelen.
