CE’s StripFax november 2022

Het Disney-achtige uiterlijk van de tekeningen zet je op een verkeerd spoor, want wat je in je handen houdt is een thriller over een seriemoordenaar. Niet het niveau van ‘Silence of the lambs’ (een verwijzing op de cover), maar toch spannend genoeg om je een uurtje in de ban te houden. De honden zijn de hoofdfiguren en dat maakt het juist zo leuk. Er wordt bijvoorbeeld rekening gehouden met hun slechte geheugen, wat tot spannende taferelen leidt. Niet voor bange katten.

Verbazingwekkend genoeg is Judith Vanistendael nog maar de eerste vrouw die een strip mag maken in de prestigieuze Louvre Editions, waarvoor auteurs zich laten inspireren door het fameuze museum. De kersverse Bronzen Adhemar-winnaar liet zich inspireren door een bijna 5000 jaar oude beeldje en verzon hierrond een coming of age-verhaaltje over een getalenteerde jongen die in de leer gaat bij een meester-beeldhouwer. Dankzij haar talent weet Vanistendael dit plotloos, maar sfeervol verhaaltje boeiend te maken.

162 albums lang zorgen de Kiekeboes voor vertier bij hun Vlaamse lezers. Dat verdient zeker een hommage. Zes verschillende auteurs zorgen voor vier kortverhaaltjes, van wisselend niveau. Het is een leuk tussendoortje met (soms) een nieuwe kijk op de personages. Laten we hopen dat we niet nog eens vier jaar moeten wachten op een volgende hommage, want er zit hier toch heel wat talent dat moet opgegroeid zijn met deze leuke familie.

Bij een eerste blik op dit kleinood denk je natuurlijk aan ‘Dilbert’. Maar na het lezen van enkele gags, besef je al snel dat ambtenaar Van de Wiel wel degelijk een eigen, originele stem heeft. De plaatjes zijn erg statisch en emotieloos, maar zijn dialogen zijn scherp en de droge kijk op de actualiteit is verfrissend. Al vele jaren te volgen op sociale media, maar voor papierliefhebbers nu ook in boekvorm.

Geen bloedstollende actiescènes in dit vijfde deel, maar dat is geen probleem. Elke dialoog in deze serie is als het ware een gevecht. De intriges stapelen zich op, maskers vallen, terwijl in het duister nieuwe gezichten tevoorschijn komen. Net als in Game of Thrones is het meeste plezier te beleven aan de interacties tussen de verschillende personages. Een verslavende reeks die gelukkig een hoog uitgeeftempo kent.

Meer dan tien jaar geleden schreef ik een lovende recensie over het meesterwerk van Urbanus-tekenaar Linthout. Bij het herlezen van deze heruitgave blijf ik het fantastisch vinden. Er werden twee delen toegevoegd, omdat de auteur zelf voelde dat hij nog wat te vertellen had over de zelfmoord van zijn zoon en de daaropvolgende rouwbeleving van hem en zijn vrouw. Aangrijpende strip van een meesterverteller.

Een beetje een vreemde eend in de bijt, dit derde deel in ‘Ravian door…’, want de originele scenarist, Christin, is aan boord. We komen meer te weten over de jeugd van Ravian en Laureline (“Ze is niet mijn zus!”). Minder over the top dan het vorige, doldwaze deel van Larcenet, maar nog gek genoeg voor vrolijk vertier van deze oude (maar nu weer jonge) helden van de sciencefictionstrip. Voor de jonge lezers die Ravian niet kennen, dit is de reeks waar George ‘Star Wars’ Lucas de mosterd haalde.

Dit verhaal over twee snobs die strijd leveren met een drugsbende bestaande uit homo’s en lesbiennes, is zo van de pot gerukt, dat het wel uit een andere tijd lijkt te komen. En dat is het natuurlijk ook, want Vian schreef deze pulproman in de jaren ’50. Toen was het al shockerend, nu nog steeds, maar om andere redenen. Al heeft dit derde deel toch wat minder kwaliteit dan de twee vorige. Niet voor gevoelige zielen.

Zoals de jonge heldin Kiki bruist van levenslust, zo bruist ook deze strip. Kiki verhuist met haar familie naar Italië om van een oude ruïne een hotel te maken. Tussen alle grappen en grollen door krijgen we ongemerkt ook wat levenslessen mee. Een topstrip voor de jeugd, waar oudere lezers ook nog plezier aan beleven. We hadden niet anders verwacht van de vroegere Stripmaker des Vaderlands.