CE’s StripFax december 2021

Naar goede jaarlijkse gewoonte is er weer een bundeling van de cartoons waarmee Lectrr ons leven wat wist op te vrolijken in deze bizarre tijden. En naar goede gewoonte zijn ze weer van topniveau. Ideaal om ergens in de buurt te leggen en elke dag weer wat van te snoepen. Zijn grappen zijn beslommeringen over de actualiteit, maar als je door deze verzameling bladert, blijven ze ook zonder die context nog goed overeind.

Je merkt duidelijk dat de auteurs opgegroeid zijn met de Sus & Wisverhalen van Willy Vandersteen. Het is dan wel een moderne update, maar alles straalt nog de sfeer uit van de eerste verhalen uit de reeks. De kwaliteit is er, zowel in de vlotte vertelling van Legendre als in de vloeiende tekeningen van Cambré. Shirow Di Rosso bewijst ook nog eens dat hij een uitstekende inkleurder is. Voor de ouderen onder ons is het een nostalgische terugblik naar de sfeer van de stripverhalen uit vervlogen tijd, voor de jongeren hopelijk een instap naar dé klassieke Vlaamse stripserie.

Taymans heeft een erg klassieke, klare lijnstijl en die leent zich goed tot dit verhaal in de sfeer van het boek van Arthur Conan Doyle. Een studente gaat op zoek naar een wereld die haar grootvader beschrijft in zijn boek en waar nog dino’s zouden leven. Voorlopig is dit begin van de trilogie gewoon ontspannende pulp. Om de volgende twee delen interessant te maken, moet de schepper van Caroline Baldwin toch wat meer laten zien. Hij heeft het talent, dus waarom niet?

Pulp, maar dan van opperste kwaliteit. Als je liefhebber bent van film noir en zwart-wit gangsterfilms, dan zal je ook zeer opgetogen zijn van deze parabel over zware jongens en bloedlinke femme fatales. Marini bewees zijn tekentalent al met ‘De adelaars van Rome’. Hij weet op indrukwekkende wijze mensen in beeld te brengen, zijn oude bolides daarentegen overtuigen niet altijd. Maar waar hij absoluut in uitblinkt is sfeerschepping, zowel in zijn verhaal als in zijn beelden van de verdorven stad waarin zijn personages trachten te overleven. Indien we bij het tweede deel wat meer inhoud en wat minder clichés krijgen, dan scoort hij vijf sterren.

Alhoewel dit nieuwe seizoen heel interessant van start ging omdat scenarist Lapière zich meer concentreerde op de karakters en hun problemen dan op de auto’s, lijkt in dit album de bolide terug de hoofdrol op te eisen. In deze Vaillant oude stijl gaat men koersen in Amerika op levensgevaarlijke bergwegen. Er is zelfs een bordkartonnen slechterik (een Amerikaan natuurlijk) die onze held het leven zuur maakt. Genieten voor de autofans, hopelijk volgende keer terug meer aandacht voor de mens in de machine.

Dankzij het nieuwe duo (toch ook al sinds nummer 250) kent de bekendste Vlaamse ridder terug een heropleving. Sneltekenaar Fabio Bono doet het beter dan zijn voorgangers. Voor Marc Legendre is het echter moeilijk om met de beperking van 32 pagina’s toch een afgerond verhaal te vertellen en tevens de rode draad te blijven voorzien die door de opeenvolgende delen loopt. Wat meer plaats zou hem in staat stellen de karakters wat uit te diepen en dat zou de serie nog een stukje hoger kunnen tillen. Misschien heeft uitgeverij Standaard hier wel oren naar.

Nostalgische pret die doet denken aan Yves Chaland en het weekblad Robbedoes van vijftig jaar geleden. De inspecteur moet heel wat zaken oplossen, maar de lezer ook. Regelmatig wordt er een vraag gesteld en het antwoord staat dan op een omgekeerd plaatje. Niets meer dan dikke fun, maar dat werkt uitstekend in deze coronatijden.

Op een schitterende manier weet de Duitser Mikael Ross de jeugd van componist Beethoven in beeld te brengen. Een jeugd vol drama en hard werk, maar er valt ook heel wat af te lachen met de nukkige, gouden jongen. Ross heeft een bijna expressionistische stijl, wat het komische aspect van de exuberante personages nog versterkt. Maar vooral als Beethoven begint te spelen, veranderen de pagina’s in magische kijkplaten. Hij brengt de muziek echt tot leven op papier. Je moet het zien om te geloven.

Meijer verblufte al met zijn debuut ‘Hondsdol’ en komt nu weer op de proppen met een verhaal waarin de fantasie geen grenzen kent. In een krokodillenwereld heerst er angst voor mensen, maar een jonge krokodil luistert met weemoed naar Jacques Brel. Als hij een jong mensenkind ontmoet, gaan de poppen aan het dansen. De auteur vertelt wel een knotsgek verhaal, maar met emoties die ons allen zeer bekend zijn. Eenzaamheid, verlangen naar een andere, betere wereld, pestgedrag, opstandig pubergedrag: het komt allemaal aan bod in dit modern sprookje.

De nu 83-jarige sneltekenaar Hermann blijft maar doorgaan. Zijn beste werk heeft hij ondertussen achter zich, maar zijn nieuwste album zal veel jongere tekenaars toch de ogen uitsteken. Aymar van Schemerwoude krijgt nog eens de hoofdrol in een typisch Hermannverhaal, maar dan van betere kwaliteit dan de laatste Jeremiahs. Rechttoe, rechtaan ridderstrip met veel personages die niet het beste voorhebben met hun medemens, maar dit vertelt deze krasse knar als de beste.

Bij het faillissement van uitgeverij Strip 2000 stopten heel wat leuke reeksen, maar Kale Kop werd toch wel zeer gemist. Slechts vier delen waren verschenen van dit kale meisje dat al jaren verblijft in een ziekenhuis, maar er wel het beste van tracht te maken. Gelukkig pakt Silvester deze ontroerende serie terug op. Zidrou weet perfect drama en humor te verbinden tot een pakkend geheel. Dit keer zet Zita het ziekenhuis onder druk om voor een kamer te zorgen voor ouders die willen blijven slapen. Maar daar is geld voor nodig…