Deze walvisbibliotheek kan niet in die van jou ontbreken
Judith Vanistendael & Zidrou, ‘De walvisbibliotheek’ 
De Willy Vandersteenprijs bekroont de beste strip van het afgelopen jaar. Door corona werd hij in 2020 niet uitgereikt en daardoor werd de competitie nog heviger. ‘De walvisbibliotheek’ ging verdiend met de eer lopen. Geen strip die de grootmeester zelf ooit gemaakt zou hebben, maar wel een strip die zowel jong als oud aanspreekt, en waarbij de fantasie geen grenzen kent. En dat is helemaal in de geest van Vandersteen.
Scenarist Zidrou is natuurlijk een expert als het er op aankomt om verschillende leeftijden aan te spreken. Zelf begon hij zijn carrière met kwaliteitsvolle jeugdstrips (Dokus de leerling, Vlooienbaal, Tamara, …), waarna hij ook scoorde in het volwassenengenre (Mooie zomers, De adoptie, Michel, …). Zijn mix van humor, goede karaktertekeningen en beklijvende onderwerpen zorgen voor succes, zowel bij de critici als bij het grote publiek. Zijn ongebreidelde fantasie heeft ongetwijfeld ook geholpen bij het schrijven van dit moderne sprookje. Maar het zijn vooral zijn hartverwarmende dialogen die nu weten te charmeren in dit meeslepend fabeltje.
Leesplezier in en door de strip
Het verhaal begint bij een honderdduizend jaar oude walvis die bezoek ontvangt van alle andere zeedieren. In haar buik herbergt zich immers een reuzegrote bibliotheek waar je eender wat kan lezen. En met een beetje geluk vertelt de walvis zelf een verhaaltje aan de nieuwsgierige omstaanders. Op een dag botst ze per ongeluk tegen de boot van een zeepostbode. Het ongeluk is echter een voorbode van een innige vriendschap tussen hen beiden. Maar kan dit geluk wel blijven duren..?
“En soms, na lang aandringen… zette de reusachtige walvis haar bril op en las een verhaal voor.”
Er zijn ongetwijfeld heel wat technisch betere tekenaars dan Vanistendael, maar weinigen hebben haar gevoel van ritme en decoupage. Elke plaat lijkt over te vloeien in de volgende. Je zou kunnen zeggen dat de strip stroomt als de zee. Haar stijl lijkt complexloos en vrijelijk , maar is daarentegen bestudeerd en doorwrochten. Het leuke van deze beeldverteller is dat ze telkens weer wisselt van gebruikt materiaal en daardoor ook van tekenstijl. Maar toch kan je haar albums er zo uitpikken. Nu overtreft ze weer zichzelf door een fantastisch kleurgebruik waarbij blauw in alle mogelijke variaties de hoofdtoon voert.
Maar los van alle technische besprekingen, is dit gewoon een heel leuk alle-leeftijden-boek. Het doet je lachen, meeleven en maakt je ook een beetje verdrietig. En net zoals bij de klassieke sprookjes, is dit ook een verhaal dat je keer op keer kunt lezen, vertellen of aanhoren. En de onderliggende boodschap is dat we dit meer moeten doen!
