Jean Blaute levert nooit half werk af
Jean Blaute, ‘Met vallen en opstaan’ 
Jean Blaute (1952) is zoveel meer dan een mediafiguur – ‘De drie wijzen’ en ‘De bende van Wim’ – een vrolijke Frans of wat dan ook. Hij is in de eerste plaats een muzikant in hart en nieren, maar evenzeer een geslaagd producer. Het type vakman dat aardig wat adelbrieven kan voorleggen. In ‘Met vallen en opstaan, zijn memoires, blikt hij met een milde blik terug op zijn rijke carrière.
Als je Blaute een zaak moet nageven is dat hij als muzikant ontzettend nuchter in het leven staat. Als rabiate fan van The Beatles wist hij van meet af aan dat hij geen John Lennon of Paul McCartney is. Dat hij niet het talent van beiden bezat stemde hem destijds niet fatalistisch. Hij zag zich, naar analogie met de wielersport, veeleer in de rol van verdienstelijk helper. Iemand die een ander laat zegevieren. Zoals George Martin The Fab Four naar een hoger niveau tilde. Het laat zich dan ook raden dat hij zijn grote voorbeeld vroeg of laat zou ontmoeten.
‘Tot mijn grote verbazing kwam even later de grote baas, George Martin himself, mij verwelkomen. Hij gaf me hoogstpersoonlijk een rondleiding. (…) Toen we terug bij de receptie kwamen, bedankte ik hem hartelijk.
“Graag gedaan,” zei hij. And thank you for not asking anything about The Beatles.’
Drs.P promoveerde hem tot acteur
Hoe belangrijk en bepalend is het toeval in zijn leven? Bijvoorbeeld en ontmoeting met Drs.P, alias Heinz Polzer, die hij niet eens kende in het Gentse Arcatheater. Hij is er de pianist van dienst in ’Sursum Corda’. Een te gekke show waarin hij, wegens het afhaken van een speler, door Drs.P tot acteur wordt gepromoveerd. Het is het begin van een jarenlange intense vriendschap tussen beiden. De komiek Blaute was geboren, kreeg zelfs een aanbieding in het NTG, maar ging er op advies van Polzer uiteindelijk niet op in.
‘Ik had zeker wel talent om mensen aan het lachen te brengen, maar ik volgde in die Arca-periode het adagium van Heinz: niet komisch doen.’
Een hechte band met Wim De Craene
Hij bleef in de eerste plaats muzikant-producer op wiens diensten talloze artiesten en groepen een beroep deden: Johan Verminnen, Raymond van het Groenewoud, De Nieuwe Snaar, De Kreuners, Urbanus, K’s Choice, Clouseau, De Mens, Boudewijn De Groot, Hugo Matthysen en anderen. Aan zowat iedereen met wie hij in de studio heeft gewerkt hangt een leuke anekdote vast.
Souvenirs die hij als rasverteller op een aangename manier de lezer opdient, maar hem tevens een blik achter de coulissen van de showbusiness gunt. Een speciale plaats is hierbij gereserveerd voor Wim De Craene wiens klassieker ‘Tim’ hij grotendeels naar zijn hand heeft gezet. Sindsdien heeft de figuur en de muzikale betekenis van De Craene hem niet meer losgelaten. Een volgens hem begaafd artiest die, door een niet te stuiten hunker naar erkenning en verkeerde keuzes, zijn carrière op de helling heeft gezet.
‘Als Tim op de radio komt, draai ik steevast de volumeknop helemaal open en herbeleef ik alle herinneringen. Ik wil ook telkens weer alle details horen. (…) En ik besef ook elke keer opnieuw hoe uitmuntend Wim wel was als songwriter en zanger.’
Met gevoelens niet te koop lopen
En ook al stipt hij terloops aan dat hij een gesloten boek is dat zich moeilijk laat openen en met zijn gevoelens niet te koop loopt, toch leren we de mens achter de muzikant kennen. Een man die met een publiek voor zich de aandrang voelt om te amuseren, maar privé een eigen universum met muziek en boeken creëert. Onwaarschijnlijk eerlijk is hij als hij het heeft over zijn mislukte huwelijken en zichzelf portretteert.
‘Om de zoveel tijd ging ik onderuit. Mijn zwakke gezondheid en beroepsernst maakten dat ik zo nu en dan een studiosessie afzegde. Half werk wil ik nooit afleveren. Als ik er niet voluit voor kan gaan, zit ik liever niet in de studio.’
In Met vallen en opstaan’ entertaint Jean Blaute de lezer van de eerste regel tot het laatste woord. Het is dan ook geen slecht idee af en toe even een pauze in te lassen. Het maakt het leesplezier alleen maar groter.
