Hoe Ann De Craemer haar depressie overwon
Ann De Craemer, ‘Hersenorkaan’ 
Het is intussen al vier jaar geleden dat Ann De Craemer (1981) een depressie kreeg. De auteur van onder andere ‘Vurige tong’, ‘De seingever’ en ‘Kwikzilver’ kwam niet meer aan nieuw werk toe. Hoe het haar toen verging staat nu te lezen in ‘Hersenorkaan’. Een aangrijpende getuigenis en stilistisch verzorgd boek.
Wellicht jarenlang liep De Craemer met een grote boog om haar probleem heen. Een gebroken liefdesrelatie die sluipenderwijs een zware depressie veroorzaakte. Het niet meer naar buiten durven te komen. De mensen uit je directe entourage ontvluchten. Vanuit je raam naar de boze buitenwereld kijken en je afvragen waaraan dit alles te wijten is. Ze vertelt het allemaal open en bloot, zonder een spat gêne. Hoe diep ze ook in haar ziel laat kijken, ‘Hersenorkaan’ is niet echt een autobiografisch boek. Wat tussen de auteur en haar geliefde is misgelopen wordt niet onthuld. Meer dan dat hun relatie acht jaar heeft geduurd valt niet te vernemen. Laat staan dat alles wat in de periode is gebeurd voldoende stof biedt voor een hopelijk nog later te schrijven roman.
Het stelen van impressies lukte niet meer
‘Hersenorkaan’ is veeleer autofictie. Een manier om bijvoorbeeld aan de hand van een surreële strijd met een ekster de waarheid aan het licht te brengen. De soms hopeloze strijd van een schrijfster tegen een alles verlammende depressie. Een mijlenver van jezelf verwijderd zijn. Tevergeefs naar een oplossing zoeken om uiteindelijk je lot in de handen van anderen te leggen. Een huisarts, een psycholoog, een psychiater en een handvol intimi.
Ze vertelt het allemaal in rake en met uiterste zorg neergeschreven volzinnen. Hoe ze van achter het raam van haar appartement de mensen observeert. Haar huisarts haar antidepressiva voorschrijft en ze zich niet langer meer schrijver voelt. Gewoon omdat het stelen en opslaan van indrukken of het noteren van flarden van een gesprek haar niet langer meer lukt. Was het omdat ze er te lang van overtuigd was dat ze best zichzelf kon redden?
’Toen ik voor het eerst bij mijn huisarts langsging, zes weken na het ligbed vol snot en tranen, stapte ze meteen met open armen op me af. “Maar meisje, toch.” Ik hoefde niet eens te zeggen wat er aan de hand was: het vermagerde lichaam, de gekromde rug en de ogen in hun kassen, vertelden alles.’
Een altijd aanwezige moeder en vader
Ze was er ontegenzeglijk erg aan toe. Elf kilo afgevallen en vol twijfel of ze met haar verhaal naar buiten durfde te komen. Je hoort het haar zo zeggen: ‘Wie ben ik om anderen lastig te vallen met mijn problemen, want iedereen heeft de zijne.’
Toch is het haar, ondanks alles, aardig gelukt het leed en de psychische pijn van zich af te schrijven. Een gevecht met woorden en zinnen die het uiteindelijk verdienen om aan het papier te worden toevertrouwd. Met andere woorden al schrijvend de weg naar een uitweg zoeken. Iets wat haar dankzij de steun van een altijd aanwezige moeder en vader, bewegen, onder de mensen en een verblijf aan zee ten slotte is gelukt. En nu maar hopen dat ze na het nuttigen van een Negroni, met muziek van Miles Davis op de achtergrond, weer naar haar Montblanc-pen grijpt. ‘Hersenorkaan’ is een afgesloten hoofdstuk in het leven van De Craemer die best nog enkele romans of verhalen in haar pen heeft zitten.
