Christophe Vekeman laat Daisy en Carwash eeuwig de horlepiep dansen
Christophe Vekeman, ‘Carwash’ 
Fred Astaire en Ginger Rogers. Een duo dat musicals als ‘Top Hat’ (1935) of ‘Swing Time’ (1936) voorzag van een fikse scheut energie en een karrevracht elegante danspassen. Dit duo met de rubberen benen flitste meermaals door onze gedachten tijdens het lezen van ‘Carwash’.
Vekemans nieuwste roman is immers opgezet als een musical in romanvorm. De band tussen de realiteit en de inhoud van ‘Carwash’ is flinterdun. We herkennen de personages als mensen maar daar eindigt het ook.
Zijn vorige roman ‘Cruise’ (2019) bevatte al de nodige kolderieke situaties, ‘Carwash’ voegt daar een stevige schep aan toe.
Stormachtige romance
Daisy is barvrouw in een café waar mannen haar continu het hof maken. Ze ondergaat het gedwee. Tot wanneer Carwash zijn opwachting maakt, een personage dat een ‘geheime formule’ moet afleveren in de stad Bullet. Met zijn fonkelende verschijning brengt hij Daisy’s hoofd op hol. Het begin van een stormachtige romance:
Maar algauw maakte hun passie korte metten met hun aarzeling, die sowieso tot functie had gehad hun lust te verhogen, en zodra hun lippen en malende monden elkander hadden gevonden, volgden hun volmaakte naakte lichamen vanzelf. En toch, ook toen verdween een uitdrukking van weerloze verbazing ondanks alles niet van hun gezichten, alsof zij weliswaar drommels goed wisten wat er aan de hand was […] Maar anderzijds de grootste moeite ondervonden te geloven aan gevoelens waar zij immers het bestaan nooit van hadden vermoed.
Wanneer Carwash na deze wonderbaarlijke liefdeservaring dient te vertrekken op missie, smeekt Daisy haar mee te nemen. Overmand door niet in te de dammen liefdesgevoelens stemt Carwash in. Het tweetal trekt in een kloek uitgevallen pick-up – genaamd Turner – door een bont landschap vol kleurrijke personages. Ondertussen wordt er op gezette tijden in zingen uitgebarsten. En worden er – natuurlijk – dansjes geplaatst. Tussendoor wordt het koppel achtervolgd door vier zangeressen in een rode Ford Mustang, die ons duo de formule wil ontfutselen.
Een gul feestbanket
Het verhaal in ‘Carwash’ lijkt louter een aanleiding voor Christophe Vekeman om zijn taalvirtuositeit bot te vieren. Vekemans zinnen zijn nooit economisch, maar gul als een feestbanket. Hem lezen is een hernieuwde kennismaking met de rijkdom van onze Nederlandse taal. Wie gebruikt er immers nog een woord als kwansuis?
Lezers van uiterst dikke kleppers vol historische weetjes, zullen deze nieuwste worp van Vekeman waarschijnlijk niet genegen zijn. Wie houdt van een vrolijk dwarse roman, die zich niet laat navertellen op een receptie, weet wat te doen. ‘Carwash’ lezen.
