Roberto Camurri laat La mama vreemdgaan
Roberto Camurri, ‘De naam van de moeder’ 
Met zijn tweede roman ‘De naam van de moeder’ keert de Italiaanse auteur Robert Camurri (1982) terug naar Fabbrico, een bijna vergeten dorp in het noorden van Italië. Een gedroomd decor om er het verhaal te vertellen over een complexe relatie tussen vader en zoon.
Net zoals in zijn debuutroman ‘De menselijke maat’, genomineerd voor de Europese Literatuurprijs, speelt alles zich weer af in Fabbrico. Een dorp in de buurt van Parma waar Ettore – door zijn vrouw verlaten – samen met Pietro, een baby van tien maanden woont. Over de vrouw valt aanvankelijk weinig te vernemen. Uit niets blijkt dat de jonge moeder het slachtoffer is van een postnatale depressie of wat dan ook. La mamma die echtgenoot en kind in de steek laat, het is even iets anders in de Italiaanse literatuur. Het gemis is er niet minder om.
‘Hij mist haar, hoe radicaal ze altijd was, hoe ze nooit twijfels had, hij mist het om haar in huis te hebben, haar te horen lachen, die paar keer dat ze zich liet gaan was het geweldig, denkt hij.’
Op de vuist gaan en drinken
Hoe afwezig ze ook is, toch wordt Ettores gedrag jarenlang door haar bepaald. In plaats van met Pietro alles uit te praten verbijt Ettore alles.
Het zorgt ervoor dat hij met zichzelf overhoop ligt, op de vuist gaat met anderen en overmatig drinkt. Tenslotte neemt hij van haar afscheid op een rituele manier door haar nachthemd te verbranden.
Niet vies van een avontuurtje
Het zijn niet bepaald ideale omstandigheden waarin Pietro opgroeit. Ook al vindt hij een zekere stabiliteit bij Miriam, de onrust ligt altijd op de loer. De dag waarop Miriam hem vertelt dat ze zwanger is, is bepaald geen bron van dolle vreugde.
‘Pietro gaat naar buiten en trekt zachtjes de deur dicht, hij ziet de lantaarns langs de weg en de mist, hij ziet Fabbrico dat zich in de kou uitstrekt naar het centrum, de fabriek, de huizen, de lampen die aan zijn, hij ziet niemand lopen, geen enkele auto.’
Ook al is Pietro bang zijn vrouw te verliezen, het houdt hem niet tegen om met een passionele Gaia van bil te gaan. Als hij dan uiteindelijk toch het dagboek van zijn moeder in handen krijgt, leest hij hoe ze al die tijd toch bekommerd om hem was. En ze als Anna door het leven gaat.
Roberto Camurri voert in ‘De naam van de moeder’ iets te vaak descriptieve passages op. Desalniettemin slagen zijn introverte personages erin de lezer diep te raken. Een niet geringe prestatie van een schrijver die de complexiteit van het samen met anderen leven op een ingetogen manier weet te verwoorden.
