Dagelijkse post: briefgerechten van Dimitri Verhulst
Dimitri Verhulst, ‘In weerwil van de woorden’ 
Hoewel nieuw werk van Dimitri Verhulst regelmatig het daglicht ziet, slaken we toch telkens een vreugdkreetje bij een nieuwe publicatie. Dat wordt weer dolle pret, weet een fan. ‘In weerwil van de woorden’ – een boekje van nog geen honderd pagina’s, ter grootte van een kleine envelop – stelt niet teleur. Al bevat deze novelle ook geen echte verrassingen.
De helaasheid der brieven
Het verhaal start in medias res, of eigenlijk op het einde. We maken kennis met Pol Verholst, een gewezen tandarts wiens opmerkelijke angst voor post de bovenhand heeft gekregen, met alle gevolgen van dien. Pol is er namelijk vrij zeker van dat ze hem komen halen. In een huis bedolven onder de ongeopende post fantaseert hij over wat er nu met hem zal gebeuren. Wie kan vermoeden wat voor duistere misdaad de man heeft gepleegd, met die schrik voor correspondentie tot gevolg?
De verteller blikt vooruit op een ondervraging door een ‘pissoloog’ en rommelt in het muffe potje van zijn kindertijd. Zo gaat hij op zoek naar een mogelijke aanleiding voor zijn fobie, die hij zelf alvast de ‘Ziekte van Verholst’ noemt. Deze nostalgische trip leest als een passage uit ‘De helaasheid der dingen’, wellicht Verhulsts bekendste roman. Ook pa Verholst was postbode – o ironie – inclusief drankprobleem en een werkethos met hoog Bukowski-gehalte. Als Dimitri Verhulst ergens goed in is, dan wel het tot in de puntjes en met droge flair beschrijven van een boerengatcultuur die zoetjesaan tot de voltooid verleden tijd behoort.
“Wanneer je de totaalgeur van mijn vader met iets zou kunnen vergelijken, dan met een kaas- en wijnavond. Met twéé kaas-en-wijnavonden.”
Poste-au-vin
Of het nu om een bezoek aan het medisch centrum gaat of om communicatie in pre-internettijden, nostalgische herkenbaarheid is een van Verhulsts tactieken bij uitstek om je aan het lezen te houden. Daarnaast spit hij het potentieel van de brievenvrees van zijn protagonist helemaal uit, en triggert zo in uitgekiende taal onze lachspieren. Het wordt moeilijk een uitgestreken gezicht te bewaren bij het lezen van Pols spitsvondige manieren om ongelezen post te doen verdwijnen – van de papierversnipperaar tot een zware maaltijd (poste-au-vin). De ziekte van Verholst zou compleet absurd zijn, mochten haar symptomen geen klein lapje grond van herkenbaarheid bevatten.
Misschien komt er na meer dan twintig titels wat sleet op de gekende formule. Wie veel van de Aalsterse schrijver heeft gelezen weet ondertussen wel waar zich aan te verwachten. Toch geeft elke portie Verhulst, hoe klein ook, een ondeugend kleurtje aan godverdomse dagen waarop geen hol valt te beleven. Dan is elke Verhulst in huis een paardenmiddel dat er geheid in slaagt de curves van verveling en verzuring te vermorzelen.
