De nieuwe Dicker bekoort vooral de diehardfans
Joël Dicker, ‘Het mysterie van kamer 622’ 
Wanneer er een nieuwe roman van Joël Dicker verschijnt, gaat ons hartje vanzelf wat sneller slaan. De Zwitserse schrijver maakte de voorbije jaren furore met titels als ‘De waarheid over de zaak Harry Quebert’, ‘Het boek van de Baltimores’ en ‘De verdwijning van Stephanie Mailer’. We waren dan ook erg benieuwd om te zien of ‘Het mysterie van kamer 622’ de torenhoge verwachtingen, die de boeken van Dicker de laatste jaren steevast vergezellen, kon inlossen.
Dickers nieuwe begint alvast sterk. Op pagina één leren we meteen welk mysterie kamer 622 van het Zwitserse Palace de Verbier getroffen heeft: er is een lijk gevonden. We worden eveneens vrij vroeg opgezadeld met enkele raadsels van de schrijver – hou je ogen goed open en sla aan het puzzelen met cijfers en letters. Het duurt iets langer voor we begrijpen hoe we onze schrijver, die als personage in deze roman opdraaft, met de gebeurtenissen in het Zwitserse hotel in verband kunnen brengen: Dicker moet er na een relatiebreuk even tussenuit en trekt naar het Palais, waar hij zich samen met de mooie Scarlett Leonas verwondert over het ontbreken van het kamernummer 622.
Het duo gaat op onderzoek uit en bijt zich als pitbulls vast in de zaak. Ze lezen heel wat af en gaan praten met mensen die toentertijd bij de zaak betrokken waren. We leren dat het lijk gevonden werd aan het eind van het Grote Weekend, de jaarlijkse hoogmis van bank Ebezner. Al snel rijzen er heel wat vragen omtrent deze bank. Waarom is enige zoon Macaire Ebezner niet door zijn vader aangeduid als opvolger in de functie van voorzitter? Hoe is de zonderlinge Sinior Tarnogol erin geslaagd om Macaire zijn aandelen afhandig te maken? En wat heeft het lijk in kamer 622 met de bank te maken?
Zoals altijd slaagt Dicker er meesterlijk in om de spanning op te bouwen. Hij neemt zijn lezers vanaf pagina 1 bij hun nekvel en laat hen pas een kleine 600 bladzijden later weer los. Er lopen heel wat verhaallijnen door elkaar, maar toch raak je als lezer de draad niet kwijt. Een waar huzarenstukje van Dicker.
Persoonlijk waren wij vooral geboeid door de personages, die stuk voor stuk een deftige uitwerking gekregen hebben en waarvan er sommige zo weggelopen leken te zijn uit één van de klassiekers van Dostojewski. We denken dan in de eerste plaats aan tortelduifjes Lev Levovitch – die zich in een ver verleden uitgaf voor een telg van de familie Romanov – en Anastasia Von Lacht – nochtans de echtgenote van Macaire Ebezner, wiens voornaam ook nog eens uit één van Dostojewski’s meesterwerken ontleend blijkt te zijn.
Wij hebben dus zeker genoten van deze meeslepende vertelling. Toch begonnen er gaandeweg een aantal kleine ergernissen de kop op te steken. De eerste is te wijten aan de slordige editie: er zijn een aantal kleine taalfoutjes in de roman geslopen. We zouden hier uiteraard clement zijn, moest ook de plot niet een aantal barsten vertonen. Hoe meeslepend Dicker ook weet te vertellen, wij vonden het verhaal hoe langer hoe minder geloofwaardig. Zo is het verbazingwekkend wat één flesje wodka kan aanrichten. Ook de grote ontknoping is op zijn zachtst gezegd vergezocht te noemen.
‘Het mysterie van kamer 622’ is absoluut het lezen waard. Mik bij het lezen vooral op een ontspannen leeservaring en probeer niet te hard over de geloofwaardigheid van het verhaal na te denken.
