Stephen Fry brengt méér mythologie. Lees ‘Helden’, bij Zeus!
Stephen Fry, ‘Helden’ 
Toen Stephen Fry in 2018 de Griekse legenden weer nieuw leven inblies met het sublieme ‘Mythos’, waren wij vanaf de eerste pagina verkocht. Akkoord, je moet Fry’s gevoel voor humor weten te appreciëren, maar wie daartoe niet in staat is, kan zich wat ons betreft beter beperken tot de laatste editie van de Gouden Gids qua literaire uitspatting. Stephen Fry is en blijft een rasverteller en oerentertainer. Je kan deze materie gortdroog en sec brengen, maar dat zou deze literatuur ettelijke lezers en tonnen charme kosten. Zonder afbreuk te doen aan de legendes brengt Fry ze weer tot leven.
Al beweert de brave Brit dat je ‘Mythos’ niet in je boekenkast moet hebben staan om van ‘Helden’ te genieten, je kennis van de Griekse mythologie beperken tot wat Fry in de uitgebreide voetnoten aanhaalt zou doodzonde zijn. Het verhaal van Prometheus die de mens het vuur – en zo de zelfbeschikking – schonk staat zo prachtig verhaalt in ‘Mythos’, dat je het op je dooie gemak nog een keer wilt herlezen voor je aan het hoofdstuk over Herakles begint. Herakles, de zoveelste zoon van Zeus die zijn geil oog op een aantrekkelijke vrouw had laten vallen, moest net zoals vele van Zeus’ bastaardkinderen de woede van Hera ontgelden. Het bleef niet bij twee slangen die Zeus’ ega naar het babybed van Herakles zond. Goden kunnen vaak hun wraakgevoelens nauwelijks beheersen. Fry blijft je op het randje van je stoel zetten met de vertelling.
En wat van Orpheus die maar weinig bekend is, al dook hij recent op in een nummer van Nick Cave? Dat Orpheus mogelijk Cave ook inspireerde op zijn reis voorbij de Sirenen om het sublieme ‘Mermaids’ te schrijven, levert meer dan boeiende materie op.
Zelfs het verhaal van de koning die zijn vader doodde en zijn moeder huwde, krijgt dankzij Fry een ander licht toebedeeld. De uitkomst blijft gelukkig getrouw aan de overlevering.
Dat ‘Helden’ zo snel op ‘Mythos’ volgt, mag geen toeval zijn. Fry heeft in elk geval geen moeite om het gedoemde moeilijke tweede boek even intrigerend te houden als zijn geliefde voorganger. Fry houdt zijn dosis humor in bedwang, maar kan het af en toe écht niet laten. Laat die licht humoristische ondertoon en de dagdagelijksheid die Fry de Goden aanmeet – Zeus en Hera die kibbelen aan de ontbijttafel – de reden zijn dat wij ook ‘Helden’ weer gepageturned hebben aan een tempo dat de gemiddelde snelheidslimieten overschrijdt. ‘Helden’ moet net als zijn voorganger een vaste plek in je boekenkast krijgen.
Vijf sterren, bij Zeus! Vertel het alleen niet aan Hera!
