In de woonwagen van Django Reinhardt
Salva Rubio en Efa; ‘Django, Vonken en Vuur’ 
Weinig biografieën lezen zo boeiend als het levensverhaal van Django Reinhardt. De woonwagen van Django’s ouders stond bij zijn geboorte in Liberchies, (het huidge Pontacelles) ten noorden van Charleroi. De rondreizende Sinti-gemeenschap maakte van Reinhardt meer zigeuner dan hij ooit Belg zou zijn, al mogen we vanwege Django’s geboorteplaats de man wel de grootste Belgische jazzmuzikant aller tijden noemen. Sommige bandieten durven Charleroi daarom wel een keer omschrijven als een dorpje in Noord-Frankrijk. Wij weten gelukkig beter.
Biograaf gezocht
Het levensverhaal van Django werd al eerder op pellicule vastgelegd in Woody Allens ‘Sweet and lowdown’ of de biopic ‘Django’ die in 2002 op het filmfestival van Berlijn te zien was. Die laatste film had trouwens een voortreffelijke soundtrack die door de Rosenberg-broers werd ingespeeld. Een aanrader voor op de achtergrond te spelen terwijl je je verdiept in ‘Django, vonken en vuur’ van scenarist Salva Rubio en tekenaar Richard Efa. Voorwoord is van niemand minder dan jazzgitarist Thomas Dutronc die zelf ook een Django-adept is. De namen die deze strip voorzien zijn dus even ronkend als de naam van Django, vonken en vuur.
Django in tekst en muziek
Een levensverhaal als dat van Django kan gemakkelijk een stripreeks vullen. Salva Rubia vat het verhaal echter in één lijvig werk samen, en hij ging niet over één nacht ijs. De strip focust op de geboorte en de jeugd van Django en natuurlijk de brand in de woonwagen die zo allesbepalend zou worden voor Reinhardt. Het verhaal stopt wanneer Django voor het eerst weer optreedt na de brand. De auteur voorziet echter een beknopte biografie in tekstvorm met bekende en minder bekende foto’s van Django en diens gezin en muzikanten. Deze coda maakt het verhaal wel heel compleet.
Pastel en Sepia
De biografie doet geen afbreuk aan de geweldige strip die ‘Django, vonken en vuur’ wel degelijk is. Richard Efa voorziet de tekeningen van voldoende sepia en meer dan één tint pastel zodat de beelden je zo terug naar de jaren veertig katapulteren. Al is het fotomateriaal van Django als jonge knaap beperkt, toch herken je de maestro in het jongetje. Misschien is dit het enige punt van kritiek. Over de kindertijd van Django kan je fantaseren wat je wil, maar ‘s mans geschiedenis, eens hij gelanceerd was als muzikant, is zonder meer een tweede deel waard. Hier moet je het echter met de afsluitende tekst doen.
Ook de veelvuldig getekende notenbalkjes die de muziek voorstellen kan je écht alleen maar invullen als je Django Reinhardt op de achtergrond opzet. Dan ben je dankzij ‘Django, vonken en vuur’ helemaal mee in de tijdsgeest.
Een aanrader voor Django liefhebbers!
